"มีคนมาขอพบครับ" อินทัชนายงานผู้เป็นนายที่นั่งบนโซฟาหรูเหยียดแขนทั้งสองไปตามขอบความยาวของพนักโซฟา ขายาวตวัดขึ้นไขว้ห้างขณะที่ปล่อยลำคอในท่าสบายและหลับตา
"ใคร" เทวาเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ลืมตา ลูกน้องคนสนิทที่มองความเคลื่อนไหวของผู้เป็นนายได้แต่กระแทกลมหายใจอย่างเหนื่อยใจ
"พ่อของคุณครีม" สิ้นคำนั้น เทวาเปิดเปลือกตาขึ้นมาทันที
ใบหน้าหล่อเหลายังคงความเรียบเฉย แทบดูไม่ออกเลยว่าชายหนุ่มกำลังคิดสิ่งใด
เทวาอนุญาตให้คันศรเข้าพบในเวลาต่อมา ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเครียดลงอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างนั้นหน้าลูกสาวที่ลอยเข้ามารบกวนอยู่ตลอดเวลาก็เป็นเครื่องกดดันให้คันศรเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
"ฉันอยากมาขอโทษนาย"
"มันน่าตลกนะที่คนอย่างคุณกล้าพูดคำว่าขอโทษกับเด็กเมื่อวานซืนอย่างผม"
"ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่หักหลังพ่อนาย ฉันผิดที่มีส่วนทำให้เพื่อนรักอย่างอิทธิฆ่าตัวตาย ฉัน..."
"ถ้ารู้ตัวแบบนั้นแล้วฉันควรจัด
