"พ่อไปสบายแล้ว เมื่อไหร่ล่ะลูก เมื่อไหร่คนที่ยังมีลมหายใจอย่างเราจะมีความสุขสักที" น้ำตาของเวลาหลั่งไหล แม้จะยังลืมภาพที่สามีตายต่อหน้าไม่ได้ แต่เธอก็ทนเห็นบุตรชายต้องจมอยู่กับความเศร้าหมองไม่ได้เช่นกัน
เทวาควรมีความสุข ไม่ว่าความสุขของเขามันจะเป็นแบบไหน แต่เธอทนรอต่อไปไม่ไหว รอให้เทวาเป็นคนจัดการกับความรู้สึกของตัวเองต่อไปไม่ได้ ความเศร้าในใจของผู้ชายคนหนึ่งควรถูกแทนที่ด้วยความสุขจริงๆ สักที
เทวาโยนวัตถุกระบอกสีดำให้ลูกน้องคนสนิทพลางสาวเท้าเข้าหามารดา อาจจะไม่มีใครเห็นเลยว่านัยน์ตาคมกริบมีน้ำใสๆ หล่อเลี้ยงอยู่ในนั้น ท่อนแขนแกร่งรั้งตัวมารดาเข้าสู่อ้อมกอด ดวงตาคมกริบปิดลงเมื่อความอบอุ่นจากอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ทำให้เขารู้สึกถึงคำว่าปลอดภัย
"แม่รู้ว่าวายังเสียใจ แต่แม่รักวามากนะลูก หากพ่อมองลงมา แม่เชื่อว่าพ่อก็อยากให้วามีความสุขเช่นเดียวกัน" เทวาไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับไปทั้งนั้น นี่คืออีกหนึ่
