"น่าอายจังเลยนะคะ พึ่งจะมาที่นี่ได้เพียงแค่วันเดียวกลับต้องเก็บของกลับบ้านแล้วซะงั้น" คีรติบอกกับคนข้างกายหลังจากที่โบกไม้โบกมือให้คนในบ้านจนกระทั่งขึ้นมานั่งบนรถยนต์คันหรูที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากบ้านของแองจี้อย่างเชื่องช้า
"เขาก็บอกอยู่นี่นาว่าเขาเข้าใจ อย่าคิดมากเลยนะ" เทวาวางมือลูบศีรษะเล็กเบาๆ เขากลับมายิ้มได้อีกครั้งเมื่อขากลับเขาได้รับคนที่ตั้งใจมาตามกลับบ้านพร้อมกันอย่างสมหวัง
หลายสิ่งหลายอย่างที่เทวาคิดล่วงหน้าไปถึงตอนที่คีรติกลับไปที่นั่น แน่นอนแหละมันเป็นความคิดที่เขาอยากจะชดเชยทุกอย่าง และเขาจะทำมันให้ดีที่สุด ให้สมกับการได้รับโอกาสที่เธอหยิบยื่นให้มา
การเหนื่อยล้ากับการเดินทางและอดหลับอดนอนมาทั้งคืน ทั้งคู่จำเป็นต้องแวะระหว่างทางเพื่อพักก่อน
ขณะที่คนตัวโตหลับไหล คีรติมีโอกาสได้จ้องมองใบหน้าคมคายของคนเพียงคนเดียวที่เธอรักมาก ทุกอย่างที่เป็นเขายังคงเหมือนเดิม ยังคงมีเสน่ห์
