เด็กท่านประธาน

Intro ร่างบางในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยชั้นนำเดินเข้ามาภายในผับหรู อย่างเช่นทุกวัน "สวัสดีค่ะพี่เทวา" ปอไหมพนมมือไหว้ผู้จัดการร้านด้วยท่าทีอ่อนน้อม "สวัสดีสาวน้อย" เทวารับไหว้อย่างเป็นกันเอง ปอไหมส่งยิ้มทักทายให้กับเพื่อนร่วมงานในผับแห่งนี้อย่างเป็นกันเอง ร่างบางเดินตรงไปยังห้องของพนักงานเพื่อเปลี่ยนชุดเป็นชุดบริกร ชุดประจำตำแหน่งงานพาร์ทไทม์ของเธอ 21.30 น. ปอไหมเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มโต๊ะโน้นที โต๊ะนี้ที ด้วยใบหน้าที่สวยหวานสะดุดตาทำให้เธอเป็นที่ต้องตาต้องใจของลูกค้าที่นี่หลายคน แต่ก็ไม่เคยมีใครได้ควงเธอออกไปได้แม้แต่คนเดียว เพราะเธอมีเจตนาที่ชัดเจนว่าต้องการทำงานเพื่อแลกกับเงินเท่านั้น ไม่ได้ขายเรือนร่างเพื่อแลกกับเงิน "ไหม เดี๋ยวเอามิกเซอร์ไปเสิร์ฟโต๊ะคุณคีตะที่ห้องวีไอพีด้วยนะ" "ได้ค่ะ" ปอไหมยกถาดเครื่องดื่มไปยังห้องวีไอพีที่ชั้นสองของผับ ก๊อก~ ก๊อก~ "ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มค่ะ" มือเรียวเคาะประตูเป็นมารยาทสองสามครั้ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มส่งให้แขกที่อยู่ในห้องอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายแขกอย่างสนิทสนม "สวัสดีค่ะคุณคีตะ" "บอกให้เรียกพี่ก็ไม่ยอมเรียกจริง ๆ สินะ" คีตะ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวัยยี่สิบห้าปีตอบกลับร่างบางด้วยน้ำเสียงน้อยใจ "ไหมเป็นลูกคนเดียวนี่ค่ะ" "เดี๋ยวเถอะ" คีตะดุร่างบางเบา ๆ เป็นเชิงหยอกล้อมากกว่าต่อว่าจริง ๆ "รับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มไหมคะ" "อยากได้คนนั่งดื่มเป็นเพื่อนมากกว่าครับ" "แค่ชงให้ได้ใช่ไหมคะ พรุ่งนี้ไหมมีเรียนเช้า" ปอไหมส่งยิ้มหวานไปให้ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่ว่างข้าง ๆ คีตะ แต่ก็เว้นระยะห่างเอาไว้พอสมควรเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดจนเกินไป ปอไหมค่อนข้างสนิทและไว้ใจคีตะพอสมควร ถึงแม้บางครั้งคำพูดคำจาเหมือนจะดูล่วงเกินเธอไปบ้าง แต่ในด้านการกระทำ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเหมือนลูกค้าคนอื่น ๆ เลย "ไหมอยู่เป็นเพื่อนได้แค่แป๊บเดียวนะคะ เดี๋ยวสี่ทุ่มไหมต้องกลับแล้ว" ปอไหมพูดขณะชงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในมือไปด้วย "พรุ่งนี้มีเรียนเช้าเหรอ" "ค่ะ" "ให้ผมไปส่งไหม" "ไม่เป็นไรค่ะ ไหมขับมอเตอร์ไซค์มา" มือเรียวยื่นเครื่องดื่มในมือไปให้ตรงหน้าคีตะ ซึ่งเขาเองก็รับมันมาดื่มอย่างไม่เรื่องมาก "ขอบคุณนะคะ" ปอไหมกล่าวขอบคุณในความปรารถนาดีของเขา "อืม ว่าแต่วันนี้ชงเบากว่าปกตินะ" คีตะเอนหลังพิงโซฟา ขณะที่มือหนาแกว่งแก้วเครื่องดื่มในมืออย่างพิจารณา "วันนี้ไหมไม่เห็นคนขับรถของคุณคีตะเลยค่ะ เลยเดาว่าคงมาคนเดียว ไหมกลัวคุณขับรถไม่ไหว" คีตะยิ้มบาง ๆ ให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กสาว ถึงเธอจะทำงานในสถานที่แบบนี้ แต่เธอกลับทำตัวเองให้มีค่าต่างจากผู้คนที่มาที่นี่ และเธอก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมาที่นี่เกือบทุกวัน "ไหมขอตัวก่อนนะคะ" "อืม กลับบ้านดี ๆ ล่ะ" คีตะยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ร่างบางเป็นการตอบแทนสำหรับการนั่งคุยเป็นเพื่อนเขา "ขอบคุณค่ะ" ปอไหมพนมมือไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อม ก่อนจะรับเงินมา คีตะมองร่างบางที่เดินกลับออกไปด้วยสายตาว่างเปล่า เขารู้ว่าเธอเองก็รู้ว่าเขาสนใจเธอ แต่เธอกลับเป็นฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่รู้ จึงทำให้ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเลยไม่ได้พัฒนาไปไกลมากกว่าลูกค้า