-17- ทะเล้น
เช้าวันต่อมา
มือเรียวพยายามแกะท่อนแขนแกร่งที่โอบรัดเอวคอดเอาไว้อย่างเบามือที่สุด เพราะกลัวจะไปรบกวนการพักผ่อนของคนตัวโตที่ยังนอนหลับอยู่
"อ๊ะ!" ร่างบางสะดุ้งตัวโยน เมื่อถูกท่อนแขนแกร่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"จะไปไหน" ติณณภพถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขณะเปลือกตาหนายังคงปิดสนิท
"ฉันจะลุกไปเก็บกระเป๋าค่ะ"
"ไม่ต้องเก็บ ไปแต่ตัวก็พอ"
"คุณสัญญาแล้วนะว่าจะไม่พาฉันไปขายให้คนอื่นอีก" ปอไหมถามกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เธอไม่เข้าใจเจตนาของเขาว่าทำไมถึงไม่ให้เธอเอาเสื้อผ้าไปด้วย นอกเสียจากว่าเธอไม่จำเป็นต้องใส่มัน
"ฉันไม่พาไปขายหรอก ลุกไปอาบน้ำจะได้รีบไป"
"ก็ปล่อยก่อนสิคะ"
"งั้นรออีกห้านาที" พูดจบติณณภพก็ซุกใบหน้าคมคายเข้าหาซอกคอระหง ราวกับเด็กติดหมอนข้างยังไงยังงั้น
ร่างบางนอนนิ่ง ปล่อยให้ใบหน้าคมคายซุกมาดมกลิ่นหอมของเนื้อสาวโดยไม่ได้ขัดขืนอะไร จนกระทั่งใบหน้าคมคายเลื่อนออกไปเอง
