-2- ภาพจำ
581 คำ
-2- ภาพจำ
ร่างบางในชุดนักศึกษากลับมาถึงหอพักสตรีที่เช่าอาศัยอยู่ในเวลาเกือบ ๆ ห้าทุ่มกว่า ร่างบางเดินตรงไปนับเงินจากทิปลูกค้าที่ได้มาในวันนี้บนเตียงนอนสีชมพูที่ถูกจัดระเบียบเอาไว้อย่างเรียบร้อย
"ห้าพันเจ็ดร้อย...มีเงินที่คุณคีตะให้มาด้วยนิ" มือเรียวหยิบเงินจำนวนหนึ่งในกระเป๋าสตางค์ออกมานับ ซึ่งจริง ๆ แล้วเธอไม่จำเป็นต้องนับด้วยซ้ำเพราะทุกครั้งคีตะจะให้เธอครั้งละหนึ่งหมื่นบาท "หนึ่งหมื่นห้าพันเจ็ดร้อยบาท"
ร่างบางเดินลุกไปหยิบสมุดบัญชีที่ซ่อนเอาไว้ในตู้เสื้อผ้ามาเปิดดูเหมือนถูกวัน
'2,001,700-'
ปอไหมถอนหายใจอย่างมีความหวังว่าสักวันหนึ่ง ยอดเงินในบัญชีนี้จะถึงยอดที่เธอต้องการสักที
"อดทนกันหน่อยนะ"
ปอไหมส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับยอดเงินในสมุดบัญชี ก่อนจะเก็บซ่อนมันเอาไว้ที่เดิม และนำเงินที่เพิ่งได้มาเก็บใส่กระเป๋าเตรียมนำไปฝากธนาคารในวันพรุ่งนี้
เช้าวันต่อมา
ปอไหมในชุดนักศึกษาวิทยาลัยฯ ชื่อดัง เดินเข้ามาภายในใต้ถุนคณะที่เธอเรียนอยู่ ด้วยเครื่องแบบการแต่งกายที่ถูกระเบียบ
"ทำไร" ปอไหมเอ่ยทักปั้นหยา เพื่อนสนิทที่นั่งรอเธออยู่ใต้ถุนคณะตรงที่ประจำ
"อ่านหนังสือสิ ฉันไม่ได้หัวอัจฉริยะแบบแกสักหน่อย ที่ขนาดทำงานหนักขนาดนี้ยังสอบได้คะแนนท็อปแทบทุกวิชา"
"ก็ภาระฉันเยอะ เลยต้องเรียนเก่ง ๆ เพื่อจะเรียกเงินเดือนได้สูง ๆ " ปอไหมตอบติดตลก
"หาผัวรวย ๆ ง่ายกว่าไหม สวย ฉลาด หุ่นดีอย่างแกหาได้ไม่ยากเลย เชื่อฉันสิ" ปั้นหยาละใบหน้าขึ้นมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"แล้วผู้ชายพวกนั้นจะรักลูกฉันเหมือนที่ฉันรักไหมละ"
"เฮ้อ! แล้วดูลูกแกสิ เห็นแล้วท้อใจตามเลย เดือนหนึ่งต้องหาเงินกี่บาทเพื่อมาเลี้ยงดูชีวิตน้อย ๆ ก็ไม่รู้" ปั้นหยาทำน้ำเสียงเศร้าสร้อย เมื่อนึกถึงชีวิตที่ยากลำบากของเพื่อนสาว
"เอ้าน้า ลูกฉันแค่นี้จิ๊บ ๆ " ปอไหมขยิบตาให้ปั้นหยา ก่อนจะเลื่อนหนังสือในมือปั้นหยามาอธิบายเนื้อหาที่จะสอบให้ฟัง
"เอ่อนี่ บ่ายนี้คณะเรามีอบรมจากผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ด้วยนะ"
"อืม ทำไมเหรอ"
"ก็เขาเป็นสามีของฉัน แกไม่รู้เหรอ เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมฉลาดอีกต่างหาก นี่มันผู้ชายในฝันชัดๆ "
"เพ้อเจ้อ" ปอไหมส่ายหัวน้อย ๆ ให้กับท่าทางเพ้อฝันของปั้นหยา
"ก็อาจจะนะ เขาไม่สนใจฉันหรอก" ปั้นหยาทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้
"..."
"แต่ว่า ถ้าฉันไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน"
"ทำไม จะตามไปขัดขวางเหรอ"
"ฉันไม่มีปัญญาหรอกย่ะ แต่เป็นเพราะว่าเขาเองก็ไม่สนใจผู้หญิงต่างหาก ได้ข่าวมาว่าเย็นชาจนใครก็ไม่กล้าสบตาเลยนะ"
"เหรอ"
คำพูดของปั้นหยาทำให้เธอหวนนึกถึงใครบางคนที่เผลอไปสบตาเข้าด้วยความบังเอิญเมื่อคืนนี้ สายตาที่ภายนอกดูดุดัน แต่พอได้มองเขาจริง ๆ มันกลับเย็นชาจนเธอรู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขามและน่ากลัวที่แอบซ่อนอยู่ภยใต้ดวงตาคมคู่นั้น
- ผู้เขียน
