“อ้าว! พี่หมอปี่ มาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอคะ” เสียงใสๆ ที่เอ่ยขึ้นทำให้ปิยฉัตรละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ต่างจากสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่
“อืม…พี่มากับเพื่อนน่ะ แล้วนนนี่ล่ะมากับใคร”
“หนูก็มากับเพื่อนค่ะ”
เธอทำหน้างงเล็กน้อยเพราะบังเอิญมากินข้าวร้านเดียวกับนลินนิภา แต่ก็น่าแปลกที่อีกฝ่ายจะไม่เข้ามาทัก สงสัยจะนั่งอยู่มุมสุดของร้าน หรือไม่ก็เม้าท์มอยกับเพื่อนอย่างเมามันจนไม่ทันได้สังเกต
“แล้วนี่จะกลับแล้วเหรอ”
“ค่ะ ไปนะคะ เดี๋ยวว่างๆ หนูแวะไปหาที่โรง’บาลค่ะ” สาวน้อยเอ่ยบอก แล้วสะบัดหน้าใส่กองทัพที่กำลังจะอ้าปากเอ่ยทักทายในฐานะคนเคยสนิทกัน จากนั้นก็เดินออกไปจากร้าน
ไหนว่ามากับเพื่อน แต่ไหงกลับคนเดียว?
“มองตามตาละห้อยเชียว คราวโน้นที่ลานจอดรถก็ทีหนึ่งแล้วนะ มีซัมติงอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย” ปิยฉัตรเอ่ยแซวหนุ่มรุ่นน้องอย่างยิ้มๆ พลางเอียงไหล่กระทบกับไหล่กว้าง
“เขาเคยเป็นแฟนเก่า
