“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะจ๊ะ?”
จอมพลเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับ หลังจากที่ไปส่งปานระพีที่คอนโดนเสร็จ ปิยฉัตรก็เอาแต่นั่งนิ่ง และไม่ยอมพูดยอมจาอะไรสักอย่าง
“ก็แค่สงสารพี่แพรน่ะ”
“แทนที่จะสงสารคนอื่น สงสารผัวตัวเองดีกว่าไหมทูนหัว” หลังจากอมยิ้มเอ็นดูในความอ่อนไหวแบบโคตรจะหญิง คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยก็เปรยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
“ทำไมฉันต้องสงสารคนร้ายกาจอย่างคุณด้วยคะ”
เธอย่นจมูกใส่คนที่อยู่ดีๆ ก็เกิดอยากเรียกร้องความสนใจ เรียกเสียงหัวเราะขลุกขลัก แล้วน้ำคำที่อีกฝ่ายยื่นหน้ามากระซิบข้างหูเร็วๆ ก็ทำเอาอ้าปากค้างเติ่ง
“ชมผัวแบบนี้ ให้รางวัลสักทีดีไหม”
“หื่นจิตขนาดนี้ไปให้หมอรักษาเถอะ!” เธอถลึงตาใส่
“หมอไหนก็รักษาไม่หายหรอก…ถ้าไม่ใช่คุณ”
คราวนี้ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แก้มนวลร้อนจี๋ เมื่อใบหน้าหล่อลากไส้วูบมาจูบแก้มสุกปลั่งหนักๆ หนึ่งทีอย่างมั
