หลังจากพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น พงษ์สวัสดิ์ก็ประคองเธอเดินเข้าไปในโรงพยาบาลรักษ์ จนกระทั่งเข้ามาถึงห้องรับรองเขาถึงได้เอ่ยถามด้วยประโยคเดิมซ้ำอีกหน
“นี่มึงโอเคไหมวะ ดูเอ๋อๆ ชอบกล”
“กูโอเค สงสารก็แต่นนนี่ เจอเหตุการณ์คล้ายในอดีตคงช็อกไปเลย นี่เขารักษากับมึงผลมันไม่ดีขึ้นเลยหรือไงวะ น้องเขาถึงได้ดูมีเอฟเฟ็กต์รุนแรงขนาดนั้น”
“รักษากับกู?” จิตแพทย์หนุ่มทำหน้างง
“ก็เออดิวะ! ทำเป็นลืมไปได้ นั่นคนไข้มึงนะเว้ย”
“กูไม่ได้ลืมโว้ย! แต่ที่เด็กนั่นมารักษากับกูคืออาการแพนิค เขากลัวที่แคบ ตอนเด็กเขาเคยถูกขังในห้องแคบๆ ในขณะที่บ้านกำลังถูกไฟไหม้ ฉะนั้นเขาก็เลยกลัวที่แคบขึ้นสมอง”
วาจาที่หลุดออกมาจากปากแพทย์ประจำตัวของนลินนิภาทำให้ปิยฉัตรอ้าปากค้างไปชั่วขณะ ตกตะลึงจนพูดไม่ออกไปหลายนาที กระทั่งได้สติถึงได้เค้นเสียงสั่นๆ ออกมา
“มึงแน่ใจนะ ว่าเขาไม่ได้มารักษากับมึงเพราะฝันร้ายซ้ำๆ จนนอนไม่หลับจากเห
