ตอนที่ 10 ของที่ระลึก
1026 คำ
“คือว่า...”
“ตามนี้นะครับ”
พลอยชนันท์ถึงกับพูดไม่ออก เมื่อได้ยินเขาสรุปความเอาตามใจแบบนั้น ดูท่าว่าเจ้านายคนใหม่ของเธอจะเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมากจริงๆ
“งั้นพลอยไปเตรียมอาหารก่อนนะคะ”
เธอบอกอย่างยอมจำนน
“ครับ” เขาพยักหน้ารับแล้วมองเธอก้าวออกไปจากห้อง
มองจนกระทั่งเธอลับสายตาไป...
รอยยิ้มตรงมุมปากหยักค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่เขาจะเอนตัวกับพนักพิงแล้วหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน
และมันก็คือต่างหูมุกคู่หนึ่งที่ใครบางคนทำหล่นไว้บนเตียงของเขาในคืนส่งท้ายปีเก่านั่นเอง...
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
เสียงเคาะประตูห้องของคเชนทร์ดังขึ้นหลังจากพลอยชนันท์ก้าวออกไปราวสิบห้านาที
“เชิญครับ” เขาบอกก่อนจะหันไปมองทางประตูและเห็นว่าเลขาฯ สาวยกถาดอาหารเข้ามาก่อนจะวางไว้บนโต๊ะ
“วันนี้พลอยทำผัดบล็อกโคลี่กุ้งสดกับไข่ม้วนค่ะ คุณช้างลองชิมดูนะคะว่าถูกปากรึเปล่า”
“ทำไมมีแค่จานเดียว แล้วของคุณล่ะ”
“พอดีพี่ทศชวนไปกินข้าวข้างนอกค่ะ พลอยก็เลยยกอาหารของตัวเองให้คุณหมดเลย”
“ทำงานด้วยกันวันแรกนายทศก็ชวนคุณไปกินข้าวข้างนอกแล้ว?”
“เอ่อ...ก็...”
“คุณไปหยิบจานกับช้อนส้อมมาอีกคู่แล้วก็น้ำอีกแก้วหนึ่ง มานั่งกินกับผมที่นี่”
“แต่ว่าพี่ทศ...”
“ผมจะให้เค้าออกไปทำงานด่วนหน่อย เรียกเค้าเข้ามาเจอผมด้วย ถ้าเค้าออกจากห้องผมแล้วคุณค่อยเข้ามา”
“ค่ะคุณช้าง” พลอยชนันท์จำต้องยอมทำตามคำสั่งของเขาอีกครั้ง หลังจากที่เธอก้าวออกไปจากห้องไม่นานทศพลก็ก้าวเข้ามา
“คุณช้างมีอะไรจะให้ผมทำเหรอครับ”
“ฉันอยากให้นายช่วยไปซื้อนี่มาให้หน่อย ขอรุ่นนี้ สีนี้เท่านั้นนะ สีอื่นไม่เอา”
คเชนทร์ตอบ ก่อนจะเปิดโทรศัพท์แล้วเลื่อนหน้าจอสักพักแล้วยื่นส่งให้อีกฝ่าย ซึ่งเมื่อทศพลเห็นของที่เจ้านายของตนอยากได้ เขาก็ถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง
“คุณช้าง...จะให้ผมไปซื้อรถคันนี้เหรอครับ”
“ใช่ ฉันอยากเปลี่ยนรถใหม่ นายมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ”
“เปล่าครับ ผมแค่แปลกใจเพราะรถที่คุณขับตอนนี้ก็น่าจะใหม่ล่าสุดแล้ว”
“เลิกแปลกใจแล้วไปซื้อให้เรียบร้อย ไม่ต้องให้พลอยเค้าไปกับนายด้วยล่ะ ฉันมีงานสำคัญจะให้เธอทำ”
“ครับคุณช้าง ถ้าได้รถแล้วจะให้เค้าไปส่งที่ไหนครับ”
“ที่เพนต์เฮาส์ของฉัน”
“ได้ครับ”
ทศพลก้าวออกไปจากห้องตั้งใจจะบอกยกเลิกนัดกินมื้อเที่ยงระหว่างเขากับพลอยชนันท์เพราะเขามีงานด่วนต้องไปทำ แต่เมื่อได้เจอกับพลอยชนันท์ที่มาพร้อมกับจานเปล่า ช้อนส้อม และน้ำอีกหนึ่งแก้ว เขาก็เริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เรื่องบางเรื่องแกล้งโง่ไปบ้างก็ไม่มีอะไรเสียหาย
“น้องพลอยครับ พี่คงไม่ได้ไปกินข้าวด้วยแล้วนะ พอดีคุณช้างสั่งให้พี่ไปซื้อรถคันใหม่ให้ท่านน่ะ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะครับ กว่าจะจัดการทำเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยคงอีกหลายชั่วโมงเลยล่ะ สีที่คุณช้างอยากได้ยิ่งเป็นสีพิเศษอยู่ด้วย ไม่รู้จะหาได้รึเปล่า ยังไงก็ฝากดูแลคุณช้างด้วยนะครับ วันนี้ท่านทำงานวันแรกอาจจะต้องการเอกสารหลายอย่างมาศึกษา”
แม้จะรู้ดีว่าเขาสามารถโทรไปเช็กตามโชว์รูมต่างๆ ก่อนได้ โดยไม่จำเป็นต้องออกตระเวนหา แต่ในเมื่อเจ้านายต้องการให้เขาออกไปข้างนอกในเวลานี้ เขาก็ไม่มีหน้าที่ต้องนั่งอยู่ให้ขวางหูขวางตา
“ค่ะพี่ทศ ไม่ต้องห่วงคุณช้างนะคะ เดี๋ยวพลอยจะดูแลท่านเองค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อคุยกันเรียบร้อยทศพลก็เดินทางออกจากบริษัทไปหลังจากนั้น ส่วนพลอยชนันท์ก็เข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายตนเองอีกครั้งตามที่เขาสั่งเอาไว้
“มาแล้วเหรอ แบ่งอาหารไปได้เลยครับจะได้เริ่มกินกัน”
คเชนทร์หันไปบอกคนที่ก้าวเข้ามาพร้อมจานในมือ
“ค่ะ” พลอยชนันท์ขยับเข้าไปแบ่งอาหารลงในจานของตนเอง
“ตักไปเยอะๆ เลยครับ ผมกินนิดเดียวเท่านั้น”
“แล้วคุณจะอิ่มเหรอคะ”
“นี่เป็นอาหารของคุณ ผมบอกแล้วไงว่าอยากจะชิมดูเท่านั้น”
“แต่ยังไงมันก็เป็นมื้อเที่ยงของคุณเหมือนกันนะคะ เราแบ่งครึ่งกันดีกว่าค่ะ วันนี้พลอยทำมาเยอะ เดิมทีตั้งใจว่าจะแบ่งเอาไว้กินตอนเย็นเผื่อมีประชุมถึงค่ำ”
“แล้วถ้ามีประชุมถึงค่ำจริงๆ คุณจะกินอะไรล่ะถ้าเราแบ่งครึ่งกัน”
“ไม่ยากเลยค่ะ พลอยก็แค่สั่งอาหารจากไลน์แมนเอาเท่านั้นเอง” เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะตักอาหารแบ่งครึ่งกันตามที่บอก ก่อนจะเลื่อนจานไปให้ตรงหน้าคนเป็นนาย แล้วยกจานของตัวเองขึ้นมา
“แล้วคุณจะไปไหนน่ะ”
“พลอยจะออกไปกินข้างนอกค่ะ”
“ผมบอกแล้วนี่ว่าให้นั่งกินด้วยกัน นั่งเถอะครับ”
“ค่ะ” หญิงสาวขยับเก้าอี้แล้วนั่งลง รอจนเขาเริ่มหยิบช้อนส้อมขึ้นมาตักอาหารส่งเข้าปากแล้วเคี้ยว เธอจึงได้เอ่ยถามขึ้น
“รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ”
“อร่อยครับ อร่อยมาก รสกลมกล่อมกำลังดีเลยล่ะ ผมชอบ” เขาบอกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่สามารถเรียกรอยยิ้มของเธอได้เช่นกัน
- ผู้เขียน
