“เป็นอะไร ยังเสียใจอยู่เหรอ” ปราชญ์เห็นอาการเสียใจของเธอก็หงุดหงิดใจไม่น้อย คิดว่าหญิงสาวยังเสียดายพัทท์อยู่
“เปล่าค่ะ อัญยินดีกับพวกเขาต่างหากล่ะคะ” เธอยินดีกับพัทท์และ พินท์สุดาจริงๆ แต่เธอน่ะสิต้องจากปราชญ์ไปไกลแสนไกล หลังจากนี้ต่อไปคงไม่ได้เห็นหน้าเขาอีก
“เห็นมีท่าที...”
“พี่ปราชญ์กินอาหารเช้าไปก่อนได้เลยนะคะ อัญขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่ น่ะค่ะ” เขายังพูดไม่ทันจบประโยคเธอก็รีบพูดขึ้นมาเสียก่อน
ปราชญ์มองตามร่างที่เดินหนีเข้าห้องน้ำด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ เห็นท่าทีของอัญชิตาก็รู้ว่ากำลังเสียใจ หล่อนคงเสียดายพัทท์ใจแทบขาด
อัญชิตาเข้ามาในห้องน้ำก็ปิดปากร้องไห้เบาๆ เข้าใจว่าที่ปราชญ์พูดเพราะจะบอกเธอเป็นนัยๆ ว่าเธอควรเตรียมตัวออกไปจากชีวิตของเขาได้แล้ว ก้อนความเสียใจแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย พร้อมๆ กับความขมปร่าในลำคอ เธอร้องไห้เบาๆ ปล่อยให้น้ำตารินไหล ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น
ก
