“คุณพ่อรีบฟื้นนะคะ คุณพ่อเป็นกำลังใจที่ดีของหนูเสมอ ถ้าไม่มีคุณพ่อหนูจะอยู่ยังไง” อัญชิตาอยากเก็บเรื่องที่บิดาเข้าโรงพยาบาลเป็นความลับ เธอมีเพื่อนน้อย ไม่มีใครอยากคบคนจนๆ แบบเธอ แม้แต่ที่ทำงานก็เช่นกัน เขาหาว่าเธอเป็นเด็กเส้นที่พัทท์ฝากเข้าทำงาน ทั้งๆ ที่เธอก็สอบเข้าไปได้ด้วยความสามารถของตนเองแท้ๆ แค่รู้จักพัทท์เป็นการส่วนตัวเท่านั้นก็โดนหาว่า มีนอกมีใน เธอพยายามเข้มแข็ง ไม่แคร์กับปากหอยปากปู แต่มันก็เหนื่อยเกินทนกับการที่เราต้องทำงานซึ่งปวดหัวมากพอแล้ว ยังต้องทนกับสายตาและคำดูถูกของคนรอบข้างอีก
อัญชิตาเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกหดหู่ในหัวใจ เธอกำลังครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดีก็ต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับชายฉกรรจ์หน้าตา เหี้ยมเกรียมหลายคน
“พวกนายเป็นใครกัน” เธอถอยหนีก็ไปชนเข้ากับชายฉกรรจ์ที่อยู่ทาง ด้านหลัง
“ไปพบกับเสี่ยหน่อย” พวกมันฉุดกระชากลากถูเธอขึ้นไปบนรถในขณะที่เธอดิ้นหนีส
