เธอพอรู้ว่าสมัยเรียนปราชญ์กับพัทท์ไม่ลงรอยกัน ด้วยว่าแข่งกันในทุกๆ เรื่อง แต่ไม่คิดว่าพัทท์จะอะไรขนาดนี้ เธอคิดว่าปราชญ์ปรารถนาดีกับเธอ ไม่ได้คิดเป็นอื่น เธอนับถือเขาแค่พี่ชายเท่านั้น เขาก็เข้าใจไม่เคยเรียกร้องให้เธอต้องลำบากใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“คิดว่าพี่คิดยังไงล่ะ” เขาถามกลับ อยากรู้ว่าเธอรู้ไหมว่าเขาคิดเช่นไร
“ไม่กล้าคิดยังไงหรอกค่ะ” ประโยคของเธอทำให้พัทท์เหลือบไปมอง เขายั้งปากเอาไว้ รอเซอร์ไพรส์ตอนแต่งงานไปเลยจะดีกว่า
เขาไม่ตอบกลับมาว่ายังไง เธอจึงเม้มปากเบือนหนีออกไปด้านนอกรถ พัทท์พาหญิงสาวมาส่งที่บ้าน บิดามารดาของเธอเดินทางบ่อย จึงไม่ค่อยอยู่บ้าน เขาแทรกตัวเข้ามาในบ้านของว่าที่เจ้าสาวเมื่อเธอเดินเข้าบ้านไปก่อน
“อุ๊ย! พี่พัทท์ เข้ามาทำไมคะ” เธอเอ่ยถามขณะมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก
“หิว” เขาลูบท้องตัวเองไปมา ทำให้เธอตาโต
“พี่พัทท์หิวอะไรคะ เพิ่งจะกินไปเองไม่ใช่เหรอคะ” เธอถามอย่างงงๆ
