เช้าวันรุ่งขึ้นเธอตื่นหุงข้าวทำอาหารให้ลูก ฟ้ายังสลัวไม่สว่างนัก เธอจึงเดินออกมายืดเส้นยืดสายในห้องรับแขก แล้วก็เห็นเงาบางอย่างบนโซฟา เมื่อขยี้ตาเพ่งมองดี ๆ ก็พบว่าเป็นร่างของเขา
‘เมื่อคืนไม่ได้ออกไปเหรอ’
เธอขยี้ตาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตาฝาดหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นเขาขยับจึงเดินไปเปิดไฟอีกฟากของห้องที่ไม่ได้สว่างโดยตรงกับบริเวณที่เขานอน
เมื่อความสว่างมากขึ้นเห็นหน้าของเขาชัดจน เธอมั่นใจแล้วว่าเธอดูไม่ผิด เป็นเขาแน่นอน ส่วนคนที่กำลังหลับอย่างสบายก็รู้สึกว่ามีคนมองก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจ้องเขา ดวงหน้าของคนที่หมดกำลังใจไปนานแล้วก็ผลิยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่ได้กลับไปแล้วหรอกเหรอ” เธออ้างคำพูดของเขาที่บอกว่าจะกลับออกไปตอนเช้า
“ก็มันหลับเพลินน่ะสิ...ว่าแต่มานั่งจ้องผมแบบนี้อยากนอนด้วยเหรอ” เขามองเธอด้วยสายตาระยับ หรือว่าเมียเขาจะคิดถึงเขาแล้วสินะ
“หึ...
