เขาสังเกตสีหน้ากวินเมื่อเริ่มพูดเรื่องนี้ และก็ไม่ผิดมันเครียดลงกว่าตอนที่เถียงเรื่องผิงที่ไร้สาระ
“เขาไปโรงพยาบาลมึงคืนเดียวมึงก็รู้เหรอ” กวินมองอย่างรู้สึกสนใจ
“กูแดกข้าวไหมล่ะ” ดนัยสวนกลับ
หรือที่จริงกูแดกหญ้าวะ เพื่อนมองออกแต่ทำไมกูมองไม่ออก !
“มึงอย่านอกเรื่องเล่าจบค่อยด่า”
“เออ...พยาบาลเห็นลูกของกิ่งเอาแต่ร้องไห้ ทีนี้เวลาเดินออกจากห้องจึงแง้มประตูไว้ อยากรู้ว่ามีความรุนแรงในเด็กหรือเปล่า เพราะไม่เห็นมีรอยฟกช้ำเห็นแค่แม่อย่างเดียว ก็เลยได้รู้ว่าลูกโดนบังคับให้คอยโทรหามึง พอเด็กไม่โทรแม่ก็ด่า บอกไม่ใช่ลูกบ้าง ไล่ให้ไปอยู่คนเดียวบ้าง กูว่าเรื่องนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นป่ะวะ”
กวินได้ฟังแล้วก็จริง ทุกครั้งกรต์สินีอ้างเรื่องลูกตลอด ขนาดโรงเรียนยังเลือกที่เดียวกันกับเขา บอกว่าจะได้มีเพื่อนจากโรงเรียนเดียวกัน แต่ที่แปลกใจเลือกเรียนคนละห้องกับลูกของเขา แต่ตอนแรกก็ไม่เอะใจ พอมาตอนนี้ก
