บทที่ 7 ชีวิตที่ทำได้เพียงมอง 2/2

1206 คำ

“ไม่เห็นเซอร์ไพรส์ตรงไหน เขารู้กันทั้งโรงเรียน” พี่กล้าพูดแทงใจดำมาก เพราะเรื่องนี้เขารู้จากเดชดนัยแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า... เสียงหัวเราะของเดชดนัยดังขึ้น เรื่อยจนเขาชักหงุดหงิด “ขำอะไรนักหนา” สายตาอำมหิตส่งไปหาเพื่อนตัวดี ที่จ้องจะตีท้ายครัว และหันไปมองเมียว่ารู้สึกอะไรไหม แต่กลับได้สีหน้าเรียบเฉยตอบกลับมา ‘เธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาแล้วเหรอ ไหนเคยบอกว่ารักนักรักหนา’ คนใจดำ! “ก็ขำมึงไง ตอนอยู่ไม่รักษา มาเห็นค่าอะไรตอนนี้” กวินภพไม่สนใจเพื่อน มุ่งหน้าง้อลูกชายลูกสาวทั้งสอง แต่นั่งพูดจนปากเปียกปากแฉะลูกชายลูกสาวก็เมินไม่สนใจ ทำให้หัวใจคนเป็นพ่อเจ็บปวด เมื่อกินกันมาได้สักพัก โดยมีอีกคนที่ไม่กล้าขอร่วมด้วยมองแล้วกลืนน้ำลาย เมื่อผิงคีบหมึกตัวใหญ่ใส่จานให้ดนัย เขาก็คว้าเอาไปกินด้วยความหิว “เฮ้ย...มึงแย่งกูหน้าตาเฉย ในเตาโน้นอยากกินก็ย่างเอง” เดชดนัยโวยวาย แต่ภรรยาเขานิ่งเฉย จึงได้ใจต่อปากต่อค

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม