บทที่2เมียที่เข้มแข็ง2/2
1295 คำ
คร้านจะปฏิเสธ จึงพยักหน้ายอมรับ เธอคิดมากจริง ๆ เรื่องนี้รบกวนจิตใจเธอมาหลายวัน พยายามไม่คิดแล้วแต่สมองกลับคิดซ้ำไปซ้ำมา จึงปล่อยให้มันคิดเสียให้พอ วันหนึ่งเธอหยุดคิดเมื่อไหร่ก็คงจะดีขึ้นเอง
“ถ้ามันอยากเสนอหน้าไปดูแลคนอื่นดีนัก เธอกับหลานเราดูแลเองได้ ไม่ต้องไปยุ่งกับมัน” เขาไม่ได้ยุยงให้ครอบครัวแตกแยก แต่เขามองหัวใจของเพื่อนรักอย่างภริตาแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดีไม่ได้อีกแล้ว กระทั่งวันนี้วันที่เจ็บปวดที่สุด กล้ากวีกลับเลือกที่จะโทรหาเขา แทนที่จะโทรหาพ่อของตัวเอง ก็ทำให้รู้แล้วว่าคนที่หลาน ๆ ทั้งสองให้ความสำคัญกับพวกเขาคือตนเอง
“เราผิดมากไหม” เสียงที่อ่อนล้าโรยแรงเต็มทีถามออกมา
“ผิง...เมื่อไหร่จะหยุดโทษตัวเองเสียที เราเบื่อมาก” เดชดนัยกอดอกอย่างไม่พอใจ อะไร ๆ ก็เอาแต่โทษตัวเอง ไม่โทษกวินบ้างเล่า
“เราไม่กล้า เรากลัว กลัวว่าจะเสียครอบครัวไป” แม้อยากพูดออกไป แต่ก็กลัวเขาไม่พอใจและจะทะเลาะกันอีก สุดท้ายเลือกจะเจ็บคนเดียวดีกว่า
“แล้วมีความสุขไหม เลิกเป็นเมียที่เข้มแข็งให้มันทำร้ายจิตใจได้แล้ว ผิงก็คนไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะไม่มีความรู้สึก”
ถ้อยคำของเดชดนัยเสียดแทงใจทุกคำ และขอบตาเธอก็เริ่มร้อนผ่าว ดวงตาพร่าด้วยน้ำตา เขาจึงพ่นลมหายใจสงบสติอารมณ์
“เราขอโทษพูดแรงไปหน่อย เราแค่เป็นห่วง” สุดท้ายเดชดนัยก็ต้องวางความขุ่นเคืองทั้งหมดลง แล้วคุยกับเพื่อนดี ๆ
“ไม่ต้องคิดมากเรื่องของมันหรอก พอร์ตหุ้นที่เราดูให้ทำกำไรได้มากแล้วนะ ขายส่วนหนึ่งมาใช้ชีวิตกับลูกอย่างมีความสุขไหม จะได้ไม่ต้องเจ็บซ้ำ ๆ” เขาทนเห็นเพื่อนเจ็บอีกไม่ได้ และเมื่อชวนออกมาพบกันมักจะบ่ายเบี่ยง ห่วงภาพลักษณ์ที่ออกไปจะไม่ดี แต่อีกคนไม่ห่วงอะไรเลย ไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นและลูกราวกับจะเป็นครอบครัวเดียวกันทั้งที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย ทีลูกกับเมียยังไม่เห็นมันกระตือรือร้นขนาดนี้เลย
“เราไหวดนัย”
“ไม่ไหวก็บอกไม่ไหวดิวะ เห็นเราเป็นเพื่อนอยู่ไหม ทำไมต้องโกหก”
ใช่เธอไม่ไหว แต่เข้มแข็งเพื่อให้ตัวเองทนไหว ความเข้มแข็งของเธอมันมากมายตั้งแต่รู้ว่าจะมีอีกสองชีวิตมาเป็นครอบครัว เธอจึงทนทุกอย่าง ตราบใดที่เขายังไม่ไล่เธอออกไปจากชีวิต นั่นคือเธอยังทนได้
“มันชินชาแล้วมั้งดนัย เราก็ไม่รู้เหมือนกัน” ตอบไปแล้วก็สมเพชตัวเอง ควรจะชินตั้งห้าปีแล้ว แต่มันก็ยังไม่ชินเสียที
“ชินชาก็เลิกทำร้ายตัวเองสักที กลับมาเป็นผิงคนเดิมที่น่ารักสดใสมีความสุข มองอะไรก็ยิ้มได้คนนั้นได้ไหมวะ” ผิงคนเดิม คนที่เขารักหายไป ตอนนี้สภาพของผิงเหมือนศพเดินได้ ไหนใครบอกแต่งงานแล้วจะมีความสุข แต่เหมือนจะทุกข์มากกว่าตอนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกับมันเสียอีก
“เราจะพยายาม” เธอมองเขาแล้วเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนเพื่อขอกำลังใจ
“เราอยู่ข้างผิงนะ แม้มันจะเป็นเพื่อนเรา” เดชดนัยรู้ดีว่าตอนนั้นกวินแค่อยากหาใครสักคนมาแทนที่กิ่ง แล้วผิงก็ดันอยากลงไปเป็นตัวเลือก สุดท้ายก็เจ็บเอง
“ขอบใจดนัยมากนะ ค่ารักษาเราต้องคิดนะ ห้ามไม่คิดอีก คราวหน้าเราจะกล้ามาโรงพยาบาลนี้ได้ยังไง”
“ไม่ต้องจ่าย หมั่นไส้มันจะได้รู้ว่าหากไม่มีมันคนอื่นก็ยังดูแลผิงกับลูกได้” เสียงสะบัดราวกับผู้หญิงงอแง นั้นทำเอาภริตาอมยิ้ม ดนัยมักดื้อเช่นนี้เสมอ แต่ก็ตามใจเธอทุกอย่าง ไม่ว่าทางเลือกที่เธอเลือกเดินจะโรยไปด้วยขวากหนาม ดนัยก็ยังคอยดันหลังและเป็นอีกมือที่คอยยื่นมาจับไว้ยามเธอเดินพลาดตกเหว และคอยประคองเธอไป
แต่จะผิดก็เรื่องเดียว ผิดที่เธอไม่ได้รักดนัยเหมือนคนรัก เธอเห็นดนัยเป็นเพื่อนมาตลอด เพื่อนที่ยอมให้เธอมีความสุข แม้ต้องเจ็บเองก็ตาม
“งอนเป็นผู้หญิงไปได้” รอยยิ้มที่เหือดแห้งเต็มทีผลิออกมา เมื่อเห็นด้านที่เป็นเด็กของเพื่อน
“เราพูดจริง” เดชดนัยพูดเสียงจริงจังขึ้น ในเมื่อกวินอยากจ่ายให้คนอื่นดีนัก ก็ให้มันเก็บเงินไว้จ่ายให้แม่งไปเหอะ ส่วนเขาจะดูแลผิงกับหลานอีกสองคนเอง แม้ในฐานะเพื่อนก็ตาม เพราะรู้ดีว่าใจผิงมีกวินภพอยู่เต็มอก ไม่เหลือให้เขาเข้าไปแทรกหรอก
“เดี๋ยวก็ทะเลาะกับกวินอีก”
“เรื่องของมันสิ”
ภริตาเบื่อสองคนนี้มาก เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ไม่เคยยอมกันเลย และเธอมักจะเป็นกรรมการห้ามตลอดแม้กระทั่งโตแล้วก็ตาม
เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องพักพิเศษแบบวีไอพีดังขึ้น โดยที่ห้องนี้เดชดนัยสั่งให้จัดการเป็นพิเศษ เพื่อดูแลเธอ และรู้ว่าเป็นใครที่เข้ามา
เขายิ่งกระชับมือของเธอ แม้ว่าเธอจะอยากปล่อยแล้วก็ตามเพื่อไม่ให้อีกคนต้องมีเรื่องหงุดหงิดรำคาญใจ
สายตาของกวินภพปราดมองที่เตียงผู้ป่วย มีเพื่อนของเขานั่งอยู่ข้างเตียงและมีภรรยาของเขามองไปด้วยสายตาหวั่นวิตก ยิ่งเห็นมือที่กอบกุมกัน ความหึงหวงมันก็แล่นเสียดเข้ากลางใจ
“ไอ้ดนัยมึงปล่อยเมียกู” กวินภพขึ้นมึงขึ้นกูจนลืมตัวว่าลูก ๆ ทั้งสองยังยืนอยู่ด้วย
“พ่อพูดไม่เพราะพี่กล้าไม่ชอบ” กล้ากวีเอ่ยขึ้น
“ใช่น้องแก้วก็ไม่ชอบ” แก้วกัลยาพูดตามพี่ชาย แม้ไม่รู้ว่าตัวเองชอบหรือไม่ก็ตาม ที่รู้ ๆ คือไม่ชอบพ่อมาก ๆ ทำให้แม่ป่วย
“ขอโทษครับลูก” กวินภพหน้าเจื่อนทันที เพราะเขาเผลอทำตัวไม่น่ารักต่อหน้าลูก และก็ทำอะไรไม่ได้จนสุดท้ายแยกไปห้องพักที่อยู่ด้านข้าง
“ดนัยกลับไปก่อนนะ ไม่อยากให้เขาพูดจาไม่ดีต่อหน้าลูก” ภริตารู้ว่าเดชดนัยต้องการยั่วโมโหให้กวินภพหึงเธอบ้าง แต่ว่าเขาเป็นคนโกรธรุนแรงและชอบพูดจาเสียดสีจนเธอเจ็บแสบ เธออยากรักษาตัวให้ดีจะได้กลับบ้าน ไม่เป็นภาระลูกและสามี จึงไม่อยากให้มีอะไรรบกวนจิตใจ
“ห่วงแต่มัน” เดชดนัยยอมปล่อยมือแต่โดยดี แล้วก็ลุกขึ้น แต่ก่อนออกไปกลับได้ยินเสียงอีกคนพูดถึงเรื่องค่ารักษา
“เรื่องค่ารักษาไม่ต้องจ่ายเดี๋ยวจ่ายเอง” กวินภพพูดห้วนใส่เพื่อน ทำหน้าขึงขังไม่พอใจ
“หึ...ไม่เก็บเงินไว้จ่ายค่าเทอมให้ลูกคนอื่นเหรอ” แม้จะรู้ว่ามันรวย แต่มันเทคแคร์ลูกเมียไม่ดี แล้วเขาก็ปากไวเหมือนกัน ถึงรู้ว่าเดี๋ยวทั้งคู่ต้องทะเลาะกันอีกก็ตาม
“รู้ได้ไง” กวินภพตกใจ
“ต้องถามว่าประกาศขนาดนั้น แน่ใจหรือว่าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้”
ดนัยเดินออกไปแล้วทิ้งความสงสัยไว้กับกวินภพ
‘ประกาศอะไรใครประกาศ...แล้วผิง...’ เขายีผมจนยุ่งและปวดหัวจริง ๆ
- ผู้เขียน
