โชคดีที่ปรายฟ้าคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ นอกจากฟกช้ำดำเขียวตามตัวเล็กน้อย เธอก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก เขมราชอนุญาตให้เลขาสาวหยุดงานได้หนึ่งสัปดาห์เต็มโดยไม่มีการหักเงินเดือน แต่ปรายฟ้าก็เลือกที่มาทำงานในวันต่อมาอยู่ดี เธอต้องการใกล้ชิดกับเขมราชให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะจนแล้วจนรอดเขายังไม่มีทีท่าว่าจะขอเธอแต่งงานเลย
"โอ้ย!" ปรายฟ้าร้องโอดโอยเรียกความสนใจเขมราชที่กำลังก้มหน้าทำงานอย่างเคร่งเครียด เธอแสร้งทำเป็นว่าเจ็บแขนจนหอบแฟ้มกองโตไม่ไหว
"บอกแล้วไงว่าให้หยุดไปสักอาทิตย์ก่อน" เขมราชลุกขึ้นมาช่วยเก็บ
"หยุดได้ไงล่ะ ช่วงนี้งานเยอะจะตายชัก ถ้าปรายลางานอาทิตย์หนึ่งนะ รับรองเขมหัวหมุนยิ่งกว่านี้แน่ แล้วเที่ยงนี้เราจะกินอะไรกันดี สั่งมากินที่ห้องไหม หรือจะออกไปกินข้างนอก" ที่ใช้คำว่าเราก็เพราะเธอนั่งกินมื้อเที่ยงกับเขาด้วยเป็นประจำจนมีพนักงานหลายคนเอาไปเมาท์กันอย่างสนุกปากว่าเธอกับเขมราชเป็นมาก
