"เจ็บมากไหม"
"..."
"หิวหรือเปล่า อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมเดี๋ยวฉันออกไปซื้อให้ กับข้าวโรงพยาบาลน่าจะไม่ถูกปากเธอ"
"..."
"ถ้าไม่หิว งั้นอยากเข้าห้องน้ำไหม เดี๋ยวฉันพาไป"
"..."
"เฮ้อ ของขวัญไม่เป็นแบบนี้สิ อย่าเอาแต่เงียบ อยากได้อะไรก็บอกมา ฉันสัญญาว่าจะทำให้เธอทุกอย่าง" ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วขวัญนรีก็ทำเหมือนเขาเป็นเพียงธาตุอากาศ ไร้ตัวตนไร้ความหมาย แก้วตาใสมีเพียงความว่างเปล่ายามมองมาที่เขา เล่นเอาเขมราชสะอึก ทั้งไม่ชิน เพราะเมื่อก่อนเวลาหันไปมองเธอทีไร เขาก็มักจะได้รับรอยยิ้มแสนหวานจากเธอเสมอ
"ออกไป" ในที่สุดขวัญนรีก็ยอมปริปากแผ่วเบา
"โทษที อันนี้ฉันให้ทำให้ไม่ได้" ตอบแบบไม่ต้องคิดเลย
"แล้วจะมาบอกว่าทำได้ทุกอย่างทำไม! แค่กๆๆ"
"อย่าเสียงดังสิ! เดี๋ยวก็เจ็บคอหรอก" ร่างแกร่งเผลอดุด้วยความเป็นห่วง ซึ่งนั่นเป็นการกระทำที่สิ้นคิดมาก ขวัญนรีเม้มปากแน่นสนิทแล้
