พ่ายรักเมียแต่ง

บทที่ 15

"แล้วทำไมไม่รีบบอกตั้งแต่แรก" เขมราชเริ่มใจเย็นลง

"โถ่ คุณเล่นฟาดงวงฟาดงาไม่เปิดช่องว่างให้หนูได้พูดเลย มาถึงก็ขับรถจะชนหนูให้ตายสถานเดียว ดีนะที่แต้มบุญหนูยังไม่หมด ไม่งั้นงานนี้หนูคงตายฟรีอะ"

"โทษที ฉันอารมณ์ร้อนไปหน่อย" ความจริงเขาก็แค่ขู่ขวัญนรีไปอย่างนั้น ไม่ได้คิดจะชนเธอจริงๆ หรอก สติเขายังดีอยู่ เรื่องอะไรจะเอาตัวเองมาเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางเพราะเรื่องแค่นี้ อย่าลืมสิว่าขนาดพ่อบังเกิดเกล้ายังบังคับเขาไม่ได้เลย แล้วลุงสันต์เป็นใครกันถึงจะมาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตเขาได้

"..."

"ถ้าเธอไม่ได้แต่งงานกับฉัน แล้วลุงสันต์จะทำยังไงต่อกับหนี้พวกนั้น"

"ก็คงไม่พ้นเร่ขายหนูให้กับผู้ชายกระเป๋าหนักสักคนแหละค่ะ"

"ดูเธอจะไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเลยนะ อยากมีผัวมากสินะ" เขมราชค่อน

"มีผู้หญิงคนไหนบ้างไม่อยากมีผัว ว่าแต่คุณถามทำไมคะ เป็นห่วงหนูเหรอ กลัวเจอคนไม่ดีงี้"

เป๊าะ!

เขาดีดนิ้วใส่หน้าเธอดังเปาะ

"ตื่นจากฝันกลางก่อนแม่คุณ คิดไปได้นะว่าฉันจะเป็นห่วง ให้ห่วงเธอ ฉันห่วงผู้ชายโชคร้ายคนนั้นดีกว่าไหมที่ต้องมาโดนครอบครัวเธอปอกลอก บ้านคุณหญิงวิมาลาโออ่าใช่เล่น อย่างน้อยก็ต้องมีสักร้อยล้านเป็นอย่างต่ำ ตัวเธอก็แค่นี้ จะพอให้มันตักตวงคุ้มค่าหรือเปล่า ระวังเจอพวกเศรษฐีเ*******ูเข้า เอ๊าะๆ อย่างเธอนี่ลาภปากพวกมันเลย"

"..." ใบหน้าขาวซึมลงถนัดตา แต่ปากเธอฝืนยิ้มให้เขมราชบางๆ

"แต่บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปก็ได้ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ บางทีเธออาจจะได้เจอเจ้าชายรูปงามก็ได้" เห็นเธอทำหน้าเศร้าเพราะคำพูดเขา วูบหนึ่งเขมราชเลยรู้สึกสงสารหญิงสาวขึ้นมาจนต้องหาเหตุผลดีๆ มาปลอบเธอ

"คุณเขมมองโลกตามความเป็นจริงต่างหาก ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงหนู"

"ก็บอกว่าไม่ได้เป็นห่วงไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเรอะ!" เขมราชกลับมาหน้าตึง ขวัญนรีหัวเราะร่วนที่ทำให้สารวัตรหนุ่มหัวร้อนได้อีกครั้ง

"โอเคค่ะ ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง หนูไม่กวนโมโหคุณแล้ว ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ" คงมีแค่นี้ที่เขาต้องการจะเคลียร์

"อืม ขอให้เธอโชคดีแล้วกัน" พูดจบ เขาก็หันหลังกลับ ขายาวเดินฉับๆ ไปที่รถแทบจะทันที ขวัญนรียืนมองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่เหลือเชื่อที่เขากลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจได้อย่างน่าประหลาด

น่าเสียดายที่หลังจากนี้เราไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องเจอกันอีก และเพื่อเป็นการตอบแทนที่เขาช่วยเธอวันนั้น...

"เดี๋ยวค่ะ!" เขมราชเอี้ยวหน้ามา คิ้วเข้มปื้นหนาข้างขวาเลิกขึ้นเป็นคำถามกลายๆ ว่ามีอะไร

"งานแต่งคุณหนูคงไม่มีโอกาสได้ไป หนูขออวยพรให้คุณกับแฟนมีความสุขมากๆ นะคะ ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง"

"หึ ขอบใจ" เขากระตุกยิ้มรับ เป็นรอยยิ้มที่ไม่กว้างแต่ไปถึงตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขารักแฟนมากขนาดไหน ดูจากที่เขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงจะชนเธอให้ตายคาที่ได้ อยากรู้จังว่าผู้หญิงแบบไหนกันที่กำราบเสืออย่างเขาได้อยู่หมัด

ขวัญนรียืนรอให้รถเขมราชขับผ่านหน้าไปก่อน จากนั้นเธอก็ค่อยเดินต็อกแต็กเข้าบ้าน สวนทางกับสาวใช้คนโปรดของวิมาลาพอดี

"ฮึกๆๆ ฮือๆๆ"

"เป็นอะไรพี่นิด ร้องไห้ทำไม" ขวัญนรีถามอย่างตกใจ นิดไม่ร้องไห้เปล่า แต่ยังกอดกระเป๋าเดินทางแบบหิ้วหนึ่งใบด้วย ในนั้นน่าจะเป็นเสื้อผ้า

"คุณขวัญ ช่วยพี่ด้วย ฮึอ" นิดโผเข้าหาขวัญนรี

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

"ฮึก คุณวิไม่พอใจที่พี่ไปทวงเงินเดือนค่ะ เลยไล่พี่ออก ทั้งที่ค้างพี่มาสามเดือนแล้ว"

"บอกคุณพ่อหรือยังคะ"

"พี่ไม่กล้า คุณวิขู่ว่าถ้าฟ้องคุณผู้ชาย คุณวิจะแจ้งตำรวจจับพี่ข้อลักทรัพย์"

"แจ้งความเท็จเหรอคะ"

"ค่ะ ตอนนี้พี่ไม่มีเงินติดตัวสักบาท จะกลับบ้านก็กลับไม่ได้ ฮึก" นิดสะอึกสะอื้นออกมาเรื่อยๆ อย่างคับแค้นใจ เธอทำงานกับวิมาลามาหลายปี เรื่องดีไม่ดี ขอแค่วิมาลาสั่ง เธอยินดีก้มหน้าตรากตรำทำให้หมด นึกไม่ถึงว่าวันนี้แค่ไปทวงเงินที่ควรจะได้ เพราะต้องส่งเงินให้พ่อแม่ที่บ้านนอกไปหาหมอ กลับถูกไล่ตะเพิดเหมือนหมูเหมือนหมาขี้เรื้อน

"แล้วคุณวิติดเงินพี่นิดอยู่เท่าไหร่"

"พี่ได้เดือนละหมื่นสองค่ะ รวมสามเดือนก็เป็นสามหมื่นหก"

"ขวัญคงช่วยพี่ได้แค่ห้าพัน เพราะขวัญก็ไม่มีเหมือนกัน" ขวัญนรีควักแบงก์พันในกระเป๋าใส่มือนิด

"โถ่ คุณขวัญใจดีอะไรอย่างนี้คะ ทั้งที่พี่ก็ร้ายกับคุณขวัญไม่น้อย พี่ขอโทษนะคะแล้วก็ขอบคุณมาก บุญคุณครั้งนี้พี่จะไม่ลืมเลย" นิดทำท่าจะก้มลงกราบที่เท้าขวัญนรี

"อย่าค่ะ! อย่าทำแบบนี้ค่ะ ขวัญยังไม่อยากอายุสั้น"

"คนดีอย่างคุณขวัญไม่ทางอายุสั้นง่ายๆ หรอกค่ะ พี่ไปก่อนนะคะ" พี่นิดบอกลา ขวัญนรีไม่ลืมอวยพรให้อีกฝ่ายโชคดี ความคิดที่จะสมน้ำหน้าเหยียบย้ำซ้ำเติมไม่เคยมีอยู่ในหัวเหมือนโบราณว่าเวลาคนล้มอย่าข้าม แต่ก็หวังว่าครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้พี่นิดไม่ไปร้ายใส่หรือดูถูกใครอีก เพราะไม่แน่ว่าวันหนึ่งคนคนนั้นอาจจะเป็นคนที่ฉุดมือเราขึ้นมาจากความยากลำบาก

วันต่อมา...

เป็นเช้าที่ขวัญนรีลนลานเล็กน้อยเพราะตื่นสาย พอพี่นิดไม่อยู่ ตำแหน่งสาวใช้คนใหม่ก็ตกเป็นของเธอไปโดยปริยาย วิมาลาเล่นไปกุเรื่องหลอกพ่อว่าโดนพี่นิดขโมยต่างหูเพชรไป เลยต้องไล่ออกทันควัน ระหว่างที่กำลังหาสาวใช้คนใหม่ อยากให้เธอช่วยทำงานบ้านไปก่อน เนื่องจากหล่อนและปวีนสุดาเป็นภูมิแพ้

เหอะ! มองจากดาวมฤตยูยังรู้เลยว่าสองแม่ลูกหาเรื่องแกล้งเธอชัดๆ

"จะออกไปไหนแต่เช้าของขวัญ" วิ่งปรู๊ดลงบันไดก็มาเจอพ่อกำลังนั่งกินกาแฟกับวิมาลาที่ห้องรับแขก จะออกจากบ้านได้ ต้องผ่านโซนนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

"ไปทำงานค่ะ"

"งานอะไร"

"ร้านอาหารค่ะ"

"ฉันอนุญาตให้แกไปทำตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ขวัญอยากเก็บเงินเรียนต่อ พ่อให้ขวัญไปเถอะ"

"ฉันไม่อนุญาต กลับขึ้นไปบนห้องแล้วแต่งตัวใหม่เดี๋ยวนี้ อย่าลืมแต่งหน้าด้วย เที่ยงนี้ฉันจะพาแกไปให้เสี่ยเจริญดูตัว"

"เสี่ยเจริญเหรอคะ" ปากเล็กพึมพำ มีคำว่าเสี่ยนำหน้า ก็พอเดาได้แล้วว่าต้องมีอายุ หรือเราจะได้พวกเ*******ูเป็นผัวเหมือนที่คุณเขมบอกจริงๆ