4
1250 คำ
“ไม่สิ ฉันแค่งงว่ามันเกิดอะไรขึ้น คือ...ฉันคิดว่า…” อยากจะพูดออกไปว่า ‘นึกว่ามันคือความฝัน’ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวอีกฝ่ายจะจับได้ ว่าเขาเก็บเอาเธอไปนอนฝันลึกซึ้งแบบนั้นทุกคืน แต่ถ้ายามตื่นก็จินตนาการถึงเธอตอนอยู่ในห้องน้ำเป็นประจำ ก็ใครมันจะคิดว่า ครั้งนี้จะตื่นมาแล้วเจอกับ ‘ฝันเป็นจริง’ เข้าจังๆ เล่า!
“คิดว่าอะไร? นายจะงงทำไม ในเมื่อนายเป็นคนพาฉันมาที่นี่เอง แล้วนายก็...ช่างมันเถอะ”
พีรดาเสยผมมองหน้าปริญอย่างไม่เข้าใจ ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรทั้งที่จริงเธอหัวใจจะวายในเหตุการณ์เมื่อคืน
”นายมันหื่นจัด จนฉันกลัวจะท้องแล้ว”
“พระเจ้า!โอเค ไม่ว่าจะยังไง แต่ที่แน่ๆ ฉันต้องขอโทษเธอก่อน คือฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้” ปริญพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เขาวางเธอไว้ในฐานะเพื่อนมาตลอด และก็ไม่เคยคิดเอาตัวเองเข้าไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของพีรดากับ ‘ภาคภูมิ’ พี่ชายที่ตนเองเคารพ ซึ่งทั้งคู่ได้คบหากันเป็นแฟนตั้งแต่สมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันจนถึงเวลานี้
“อื้ม ฉันรู้ ก็นายเหงา นายอกหักแล้วก็มีอารมณ์อยากกินตับ โอเค เก็ต”
พีรดายักไหล่ พร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างร่าเริง นั่นยิ่งทำให้ปริญงงเข้าไปใหญ่ว่าทำไมเธอถึงได้ใจเย็นและทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติเช่นนี้
“ทำไม? เธอไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ เสียใจ ด่าฉันก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันนะพาย และฉัน…ฉันทำไม่ดีกับเธอ” เขารู้สึกผิดเอามากจนกลัวว่าจะสูญเสียพีรดาในฐานะเพื่อนไป
“ฉันต้องรู้สึกอะไร นายจะไปคิดอะไรมาก นี่มันสมัยไหนแล้ว ฉันรู้ว่านายไม่ตั้งใจ เมื่อคืน ฉันเพิ่งขึ้นมาจากภูเก็ต แล้วก็เหงาๆ เซ็งๆ เลยออกไปหาอะไรดื่ม ใครจะไปคิดว่า ดันเจอนายนั่งดื่มเหล้าเมาเสียทรงแบดบอย นี่ละมั้งที่มาของเพลงทรงอย่างแบดแซดอย่างบ่อย บาร์เทนเดอร์บอกฉันว่านายน่าจะอกหักมา นี่โชคดีนะที่ฉันเจอนายก่อน ไม่อย่างนั้น นายอาจจะถูกสาวๆ พาไปรุมทำไม่ดีไม่ร้ายเอานะ ยิ่งหล่อๆ รวยๆ อยู่ด้วย” ประโยคสุดท้าย พีรดาพูดไปขำไป เธอแค่อยากจะพูดแซวเพื่อให้เขารู้สึกดีมากขึ้นเท่านั้น
“แล้วระหว่างฉันกับเธอ มันมาถึงขั้นนี้ได้ยังไง” ปริญยกมือขึ้นกุมศีรษะ ก่อนก้มหน้าแล้วยีผมตัวเองด้วยความเคร่งเครียด เขาโกรธตัวเองที่ปล่อยให้แอลกอฮอล์ครอบงำเสียจนทำเรื่องไม่ดีจนได้
“เอ้า ก็บอกแล้วไงว่าฉันเจอนาย ทีนี้ยังดีที่นายจำได้ว่า คอนโดฯ ตัวเองอยู่ไหน แล้วก็เปิดห้องให้ฉันเข้ามาได้ พอเข้ามา จู่ๆ นายก็จับฉันนอนลง จับกด บด ขยี้ กอดจูบลูบคลำจนมันถลำไปถึงจุดนั้น นี่ต้องให้เล่าถึงฉากไหนคะคุณปริญ….นี่นายจำอะไรไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
พีรดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประชดและแทบไม่อยากจะเชื่อว่าปริญจำอะไรไม่ได้จริงๆ เพราะเมื่อคืนนี้ เขาทำราวกับว่ามีสติสัมปชัญญะครบทุกอย่าง
“ฉันจำได้ แต่ฉันแค่ไม่คิดว่ามันคือเรื่องจริง”
ปริญพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาแผ่ว ตอนนี้ทางที่ดีสุดคือต้องหาทางแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้นให้ได้ เพราะได้ทำผิดและล่วงเกินพีรดาไปแล้ว เขาก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“คิดว่าฝันเหรอ…บ้าหรือไง เมาแล้วยังจะจินตนาการเก่งอีกนะนายเนี่ย”
เจ้าของร่างเล็กพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง ทิ้งผ้าห่มที่ปกคลุมกายและเปลือยเปล่าต่อหน้าปริญอีกครั้ง
“อุ๊ย ขอโทษนะ ฉันแค่อยากรีบใส่เสื้อ ถ้านายอายก็หันไปทางอื่นที” พีรดาพูดพร้อมกับหันบั้นท้ายให้ ก่อนหยิบชุดเดรสที่อยู่ปลายเตียงขึ้นมาสวมใส่ทันที
“ยะ...ยาย..พาย ยายแม่มด”
ปริญเบิกตาโพลงกับภาพที่เห็น ก่อนกลืนคำพูด พร้อมน้ำลายเหนียวหนืดลงคออึกใหญ่
“โอยยย...ยายตัวแสบ!”
แล้วรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที เพราะเมื่อได้เห็นร่างกายของพีรดาอีกครั้งก็ทำให้ความต้องการของเขาลุกโชนขึ้นมา จนต้องหายใจลึกๆ เพื่อตั้งสติและพูดคุยกับเธอแก้สีหน้าที่เวลานี้กำลังร้อนผ่าว
“ฮะๆ ฉันน่ะเหรอจะอาย แค่นี้เอง เคยเห็นมานักต่อนักแล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับนะ” พีรดาหันมามองหน้าปริญอย่างตั้งคำถาม
“มี เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อนพาย จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้”
คราวนี้ ปริญพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จ้องสบตาหญิงสาวอย่างไร้วี่แววหยอกล้อเหมือนเมื่อครู่ ก่อนที่พีรดาจะยอมนั่งลงที่ปลายเตียงและพูดคุยกับเขาอีกครั้ง
“อะ งั้นนายจะเอายังไง” คนร่างเล็กเอ่ยถามออกไป เพราะสำหรับเธอ มันแทบไม่มีทางออกสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว
“ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง เพราะฉันทำให้เธอเสียหาย” ปริญพูดอย่างจริงจัง ถึงไม่รู้ว่าจะมีหน้าไปสู้ภาคภูมิหรือไม่ แต่ตอนนี้ เขาได้ยุ่งกับแฟนพี่ชายที่เคารพไปแล้ว และก็ไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
“รับผิดชอบอะไร เราเป็นเพื่อนกันนะปริญ”
พีรดามองหน้าปริญด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อคำพูดนั้น เพราะเรื่องระหว่างเธอกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
“ก็เพราะเป็นเพื่อนไง ฉันถึงรู้สึกผิดแบบนี้ อีกอย่าง เธอก็เป็นแฟนกับพี่ภูมิ ฉันผิดเองที่ไม่ห้ามใจตัวเอง” ชายหนุ่มพูดอย่างหัวเสีย
“เหอะ! ใช่! เพราะเป็นเพื่อนไง เพื่อนก็คือเพื่อน เพราะฉะนั้นไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉันทั้งนั้นแหละ” คำว่า ‘เพื่อน’ และเหตุผลที่ว่าเธอเป็นแฟนกับภาคภูมิทำให้หญิงสาวอารมณ์เสียขึ้นมา
“เธอแน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ฉันรับผิดชอบอะไรจริงๆ” ปริญถามด้วยความสงสัย แต่ลึกๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าพีรดาไม่ได้คิดอะไรกับเขา
“ใช่!” คนตัวเล็กตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“แต่เธอเสียตัว และก็เป็นเมียของฉันแล้วนะ!” ไม่รู้ทำไม ยิ่งพีรดาปฏิเสธเท่าไหร่ ปริญก็ยิ่งรู้สึกโมโหมากเท่านั้น เหมือนมันยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่า เธอไม่เคยสนใจหรือเหลียวแลเขาแม้แต่นิดเดียว
“นี่มันยุคไหนแล้ว นายมาเรียกฉันว่าเมียแบบนี้ไม่ได้นะ เพราะมีอะไรกันแค่ครั้งเดียว ฉันไม่นับหรอก อีกอย่าง เรื่องเสียตัว ฉันไม่ซีเรียส มันก็แค่ร่างกาย นายได้ฉัน ฉันได้นาย จบไหม?” พีรดามีความคิดเหมือนสาวสมัยใหม่ จึงไม่อยากเอาเหตุผลที่ว่า เธอเสียตัวให้เขาแล้วมาเป็นข้อผูกมัดให้ต้องมารับผิดชอบ
- ผู้เขียน
