น้องเพื่อน.มันส์.ยั่ว
Messy Relationship
แนว อีโรติก (5P)
ผู้เขียน : ตัวตึงดึงปฐพี / ยืนงงในดงนารี
“หมายความว่าไง หนูจะออกไปอยู่กับไอ้กันน์งั้นเหรอ” เท็มป์ไม่รู้เลยว่าปั้นหยาสนิทสนมกับกันเนอร์ขนาดไหน ทำไมเธอถึงจูบกับกันเนอร์ที่วัน ๆ ทำตัวเหมือนพระอิฐพระปูน
“พี่ไม่ขำนะเบบี๋ ทำไมถึงเป็นไอ้กันน์ล่ะคะ” เจย์เลอร์เองก็ต้องการคำตอบเช่นกัน แบบนี้เขาไม่โอเค แบบนี้มันน่าโมโหจะตาย
“ไม่มีอะไรค่ะ แต่พวกพี่ตื่นแล้วก็ดี หนูมีเรื่องจะพูดด้วยน่ะค่ะ”
“หนูจะพูดเรื่องอะไร” เท็มป์ย้อนถาม ไม่รู้ทำไมถึงใจคอไม่ดีเลย
“หนูคิดว่าหลังเปิดเทอมไปแล้วหนูจะไปหางานพาร์ทไทม์ทำ ถ้าได้งานหนูจะหาห้องพักเล็ก ๆ แล้วออกไปอยู่เองค่ะ” ปั้นหยาเอ่ยถึงเรื่องที่เธอคิดมาตลอดคืนให้พวกพี่ ๆ ฟัง
“ไม่มีทาง!” ทว่าเพียงเธอเอ่ยจบ คำตอบที่เปล่งออกมาพร้อมกันสี่เสียงก็ทำให้ปั้นหยาอึ้ง
“เบบี๋จะไปอยู่เองทำไม ไปอยู่คอนโดพี่ก็ได้ค่ะ” เจย์เลอร์ว่า
“คอนโดพี่กว้างแถมด้านข้างมีสนามบาสด้วย เธอจะได้ไปเล่นบาสกับพี่ทุกวันเลย” เดม่อนเอ่ย
“ยังไงคอนโดพี่ก็วิวดีที่สุด แต่ถ้าตัวเล็กชอบแบบสงบ ๆ มีต้นไม้สวย เธอไปอยู่บ้านพี่ก็ได้” กันเนอร์เองก็ไม่ยอมเช่นกัน
“อะไรของพวกมึงวะ! นี่น้องกู...ทำไมกูต้องให้ปั้นหยาไปอยู่กับพวกมึงด้วย” เท็มป์ถึงกับขึ้นเสียงดุ
“ช่วงนี้มึงหยาบคายนะ พอพวกกูพูดถึงปั้นหยามึงเกิดน๊อตหลุดขึ้นมารึไง” เดม่อนเอ่ยเสียงเรียบแล้วแค่นเสียงหยันใส่คนที่เอาแต่อ้างว่าตัวเองเป็นพี่ชาย ทั้ง ๆ ที่ไอ้นั่นแข็งขึ้นมาเพียงเพราะเห็นเธอนุ่งผ้าขนหนู
“ไอ้ม่อน!” เท็มป์ฟาดฟันกับเดม่อนทางสายตา
“อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าหนูสร้างปัญหาให้พี่ ๆ ไม่น้อย หนูต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะ ที่พูดไปเมื่อกี้หนูคิดมาดีแล้ว หนูไม่อยากให้พวกพี่ทะเลาะกัน” เธอบอกย้ำ
“เพราะมึงเลย!” เท็มป์สบถใส่เจเลอร์ ก่อนที่เขาจะเดินหัวเสียออกจากบ้านไป ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนในแววตา
“ทำไมเป็นกูวะ” เจย์เลอร์พึมพำ ก่อนจะเดินออกไปเช่นกัน
“ไปคิดดี ๆ นะ” กันเนอร์บอกย้ำสาวน้อย ก่อนที่เขาจะเดินกลับขึ้นห้องไป นั่นทำให้เดม่อนไม่รู้เลยว่าเขาจะต้องพูดอะไร
“สุดท้ายหนูก็ทำให้พี่เท็มป์โกรธอยู่ดี” เธอพึมพำเสียงเครือ
“อย่าไปคิดมาก มันโกรธไม่จริงหรอก ไอ้เท็มป์มันเอ็นดูเธอจะตาย เอางี้ไหมเราไปเดินเล่นที่สวนสุขภาพของโครงการกัน ดีกว่าอุดอู้อยู่ที่นี่” เพราะไม่รู้ว่าจะปลอบยังไง เดม่อนจึงชวนสาวน้อยไปเดินเล่น
“ว่าไง...ไปไหม” เห็นเธอยืนนิ่งจึงถามย้ำ
“ก็ได้ค่ะ” ปั้นหยาเองก็รู้สึกหดหู่จนไม่อยากอยู่คนเดียว
ณ สวนสุขภาพของโครงการหมู่บ้าน
บรรยากาศยามเช้าของสวนสุขภาพผู้คนยังบางตาเพราะเป็นวันธรรมดาผู้อาศัยส่วนใหญ่จึงออกไปทำงานกัน ปั้นหยาในชุดกางเกงขาสั้นสีขาวเข้าคู่กับเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูอ่อนเดินไปตามเส้นทางที่ปูด้วยอิฐตัวหนอน โดยมีเดม่อนเดินเคียงเธอเงียบ ๆ เพราะรุ่นพี่หนุ่มเป็นพวกพูดไม่เก่งเท่าไหร่ หนักไปทางโผงผางขวานผ่าซากปากเสียมากกว่า เวลานี้เขาจึงไม่อยากพูดอะไรออกมาถ้าไม่จำเป็น
“หนูถามอะไรพี่ม่อนได้ไหมคะ” เธอเอ่ยโดยไม่ได้มองหน้าเขา เพราะสายตากำลังทอดมองไปยังสระน้ำเบื้องหน้า
“อ่า ได้ดิ” เดม่อนว่า สายตาหลุบมองสาวน้อยตัวเล็กข้าง ๆ
“พี่เท็มป์...เคยมีแฟนบ้างไหมคะ” เธอเอ่ยเสียงเบาราวคนลังเล แต่คำถามนั้นทำให้เดม่อนถึงกับกำหมัดแน่น
“ชอบมันเหรอ” ไม่มีคำตอบ มีเพียงคำถามย้อนกลับมาเท่านั้น
“คงคิดว่าหนูไม่เจียมตัวใช่ไหมคะ ทั้ง ๆ ที่พี่เท็มป์ดูแลหนูอย่างดี แต่หนูกลับสร้างความลำบากใจให้พี่เท็มป์ไม่หยุดหย่อน ที่จริงก็แค่ถามค่ะ แค่อยากรู้ว่าพี่เท็มป์ชอบผู้หญิงแบบไหน...ก็แค่นั้น” เธอตอบเขา
“พี่ไม่รู้ความชอบของมันหรอก ที่จริงพวกพี่ก็ไม่ได้สนใจคบใครจริงจัง ไม่เคยมีใครมีแฟนจริง ๆ สักที คงตอบอะไรเธอไม่ได้” เดม่อนเอ่ยห้วน ๆ ทำให้สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา
“แล้วพี่ม่อนล่ะคะ มีสเปกสาวที่ชอบบ้างไหม” คำถามนี้ทำให้รุ่นพี่หนุ่มชะงักไป สายตาคู่คมที่มองสบตาเธอไหวระริกเล็กน้อย จริง ๆ แล้วเดม่อนไม่มีสเปกสาวในดวงใจหรอก เพราะเขาสนใจกีฬามากกว่าเรื่องน่ารำคาญที่เรียกว่า ‘ความรัก’
“ไม่มี แต่ถ้าต้องมีก็คงจะเป็นสาวที่ไปสนามบาสกับพี่ได้ ไม่ใช่เพื่อไปนั่งกรี๊ดแต่เข้าใจถึงสิ่งที่พี่ชอบ เป็นคนซื่อบื้อนิด ๆ ไม่ต้องสวยมากก็ได้ แต่ต้องมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาพี่ได้ คงประมาณนั้นมั้ง”
“ท่าจะหายากนะคะเนี่ย” ปั้นหยายิ้มแหย ผู้หญิงที่ชอบบาสและไปสนามกับเขา เป็นผู้หญิงที่ไม่ต้องสวยมากแต่ต้องมีเสน่ห์ แถมต้องซื่อบื้อ สเปกของเดม่อนนี่ดูแปลกพอ ๆ กับเขาเลย
“ก็น่าจะยาก แต่พี่เจออยู่คนหนึ่ง” รุ่นพี่หนุ่มว่า ทำให้เธอเบิกตาโต นัยน์ตาเปล่งประกายอย่างอยากรู้ขึ้นมาทีเดียว
“ใครเหรอคะ คนที่มอเหรอ” เธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าใคร่รู้
“บอกแล้วไงว่าเธอซื่อบื้อ เธอไม่รู้ตัวหรอก”
“อ้าว! แล้วทำไมพี่ไม่ลองสารภาพรักหรือขอคบเธอคะ”
“ไม่รู้ดิ คิดว่าเธอน่าจะไม่ชอบพี่” เขาว่า สายตาคมคร้ามทอดไปยังผืนน้ำที่กระเพื่อมไหวเบา ๆ ยามสายลมพัดผ่านมา