ชินหวางอ๋องนั่งเฝ้าหวินซีอยู่ข้างเตียง บนเตียงมีอ๋องน้อยเล่ออันฉางนอนกอดนางอยู่ เธอน้อยซุกหน้าไปบนอกอิ่ม มือเล็กถูไถอยู่บนใบหน้างามล่มเมือง
“อย่ากวนพระมารดา” ท่านอ๋องเอ่ยปราม
“แม่จ๋า แม่จ๋า” อ๋องน้อยสะกิดพระมารดา
เมื่อเห็นภาพแม่ลูกอันอบอุ่น เขาไม่สนใจว่านางคือใคร สตรีตรงหน้าตกเป็นของเขาแล้วอย่างสมบูรณ์ ในใจของชินหวางอ๋องปล่อยวางความเกลียดชังต่อหวินชิง พยายามบอกตนเองว่าคนตรงหน้ามิใช่สตรีที่เคยทรยศเขา
หวินซีลืมตาขึ้นมาพร้อมกระพริบตาปริบ ๆ อ๋องน้อยดีใจเมื่อพระมารดาฟื้นตื่นขึ้นมา เด็กน้อยหอมไปบนแก้มนางแผ่วเบา
“เจ้าตื่นแล้วรึ เมื่อครู่เจ้าสลบไป”
“เป็นเพราะลมปราณในร่างข้ายังไม่คงที่ อีกทั้งข้าเห็น เอ่อ..” นางตะกุกตะกัก
“เห็นสิ่งใด”
“เห็นภาพสังวาสระหว่างหวินชิงกับหานตงในความทรงจำ”
“เจ้าว่ากระไรนะ” ชินหวางอ๋องผุดยืนขึ้น เขาโกรธจนหน้าแดง
“ท่านใจเย็นก่อน นั่งลงสักครู่ ให้แม่นมนำลูกออกไปพั
