เช้าวันรุ่งขึ้น
รัตติกาลลืมตาตื่นตอนหกโมงเช้า เพื่อลงไปจัดเตรียมอาหารไว้รอสิงหนาทเช่นทุกวัน เตียงนอนข้างกายที่เย็นเฉียบบ่งบอกได้ว่าเขาไม่ได้เข้ามานอนเลยตั้งแต่เมื่อคืนหรือเขาอาจจะลุกไปไหนก่อนที่เธอจะตื่นนานแล้วหรือเปล่า? หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงนอน อาการหน้ามืดเกิดขึ้นเป็นวันที่สอง แทบจะทรงตัวไม่ได้จนต้องนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง ฝ่ามือเรียวยกขึ้นบีบคลึงขมับสองข้างไปมาเบา ๆ พร้อมกับควานมือหายาดมที่วางอยู่บนหัวเตียงมาสูดดมให้เต็มปอด
"เราเป็นอะไรกันนะ ถ้าวันนี้ไม่ดีขึ้นคงต้องไปหาหมอแล้วมั้ง"
เสียงบ่นกับตัวเองเบา ๆ ยาดมยังจดจ่ออยู่จมูกไม่อาจห่างได้ เธอนั่งพักอยู่นานนับสิบนาทีก่อนจะรู้สึกดีขึ้นอีกครั้ง เดินเข้าไปในห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวจนแล้วเสร็จ
หญิงสาวเปิดประตูออกไปพร้อมกับร่างสูงของสามีเดินออกมาจากห้องพักรับรองแขกที่เธอจัดเตรียมไว้ให้น้องสาวเมื่อคืนนี้ ฝ่าเท้าที่ก้าวเดินต้องหยุดชะงัก หมาย
