วิวาห์ลวงบ่วงสิงหนาท

ตอนที่4 สามีซาตาน

"เธอจะเสียใจอะไรขนาดนั้น ก็แค่มีฉันเป็นผัว คนเขาแต่งงานกันแล้วก็ต้องนอนด้วยกันไม่เห็นจะแปลกอะไร เธอจะร้องไห้คร่ำครวญมันก็เอาอะไรกลับมาไม่ได้หรอกนะรัตติกาล"

"คุณไม่ต้องมาพูดกับฉัน ฉันไม่อยากคุยด้วย"

"แต่ฉันรำคาญเสียงร้องไห้ของเธอ มันจะเสียใจอะไรกันนักกันหนา แค่เสียพรหมจรรย์ให้ฉัน มันมีค่าขนาดนั้นเลยหรือไง?"

รัตติกาลหันหน้ากลับไปมองสามีหมาด ๆ ด้วยความไม่พอใจ สิ่งที่เขาพูดออกมาไม่รู้ว่าเขาใช้สมองคิดหรือเปล่า สำหรับเขาอาจจะไม่มีอะไรที่สำคัญในชีวิตเลย แต่สำหรับผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวเช่นเธอ มันเป็นสิ่งที่มีค่าที่ควรค่าแก่ความรักกับผู้ชายที่เธอเลือกมาเป็นสามีแค่นั้น

"สำหรับคุณมันไม่มีอะไรมีค่าหรอก นอกจากความอยากที่เห็นแก่ตัว"

"มันก็เป็นแค่เยื่อบาง ๆ ไหม ทำไมฉันต้องให้ความสำคัญขนาดนั้น มันไม่ขาดวันนี้วันหน้ามันก็ขาดอยู่ดีนั่นล่ะ ฉันเป็นผัวเธอนะ ร่างกายของเธอมันก็เป็นสมบัติของฉันนั่นล่ะ"

"ฉันเป็นแค่เมียในนามไหมคะ คุณบอกกับทุกคนว่าจะไม่ยุ่งกับฉัน ไหนคุณบอกว่าหลังจากนี้เราจะหย่ากันไง เราแค่จดทะเบียนสมรสเพื่อให้งานมันผ่านพ้นไปไม่ใช่เหรอคะ?"

"มันเป็นแค่สัญญาลมปากของฉันน่ะ ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้นเธอจะยอมเซ็นชื่อลงในทะเบียนสมรสให้ฉันหรือเปล่าล่ะ"

หญิงสาวลุกพรวดขึ้นนั่งทันทีพี่ได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้น พร้อมกับฝ่ามือเรียวฟาดลงไปบนลำตัวของเขาหลายต่อหลายที ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะจับกระชากข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวเอาไว้ ลุกขึ้นประจันหน้าด้วยแววตาที่ดุกร้าว

"คุณมันนิสัยไม่ดี คุณมันเลวที่สุด ฉันไม่น่าเชื่อคำพูดโกหกหลอกลวงนั้นเลย ฉันอุตส่าห์คิดนะคุณสิงห์ว่าคุณเองก็ไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งงานกับฉัน แต่ตอนนี้คุณทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจและไม่อยากจะอยู่ใกล้คุณอีกต่อไป"

"ไม่อยากอยู่เธอก็ต้องอยู่ เพราะฉันเป็นเจ้าชีวิตของเธอแล้ว เธอจะกลับไปหาไอ้เบสท์งั้นสิ ตลกสิ้นดี! พรุ่งนี้เธอคอยดูเลยนะถ้ามันรู้ว่าเธอเป็นเมียฉัน มันคงจะรังเกียจเธอ ไม่อยากยุ่งกับเธออีกแล้วเหมือนกัน"

"พี่เบสท์เขาไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก เขาคงจะเข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับคุณมันคือเหตุจำเป็น ฉันถามจริงเถอะคุณสิงห์ พี่เบสท์ไปทำอะไรให้คุณกันแน่"

"เพราะไอ้เบสท์มันเป็นน้องฉันเธอไม่รู้หรือไง"

"น้องคุณ? พี่เบสท์จะเป็นน้องคุณได้ยังไง เขาไม่เห็นใช้นามสกุลเดียวกันกับคุณเลย เขาไม่เคยบอกฉันด้วยซ้ำว่าเขาเป็นลูกของคุณลุงกรกฎ" รัตติกาลถึงกับงุนงงกับสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเมื่อครู่นี้

"เพราะมันไม่มีสิทธิ์ใช้นามสกุลเดียวกันกับฉันไง เธอเลยไม่รู้ว่าฉันกับมันเป็นพี่น้องกัน แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว เธอคงไม่คิดหรอกนะว่าพี่กับน้องจะใช้ผู้หญิงคนเดียวกันได้"

รัตติกาลถึงกับกระพริบตาถี่ระรัว ไม่อยากจะเชื่อว่านฤเบศร์จะเป็นถึงทายาทของกวินกานต์ด้วยอีกคน ทั้งที่ชายหนุ่มก็ใช้ชีวิตปกติธรรมดา เขาบอกเธอด้วยซ้ำว่าได้เงินทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ แถมยังทำงานหาเลี้ยงตัวเองเหมือนกับคนทางบ้านไม่ได้มีฐานะร่ำรวยมากขนาดนี้ ทำไมนฤเบศว์ถึงไม่เคยบอกเล่าความจริงนี้ให้กับเธอได้รับรู้ ทั้งที่เขาและเธอก็มีโครงการชีวิตที่ยิ่งใหญ่ร่วมกันอยู่สำหรับอนาคตในวันข้างหน้า

"เธอเองก็คงไม่หน้าด้านคิดจะกลับไปหามันหรอกใช่ไหม?"

รัตติกาลไม่ตอบกลับเธอได้แต่จ้องมองหน้าสิงหนาท ทั้งที่เขาเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกัน แต่เขากลับทำให้ชีวิตของเธอต้องจมดิ่งจนหาทางออกไม่เจอแบบนี้ ก่อนที่จะรีบสลัดมือออกจากการพันธนาการของเขาในทันที

"ฉันจะกลับบ้าน"

"ดึกดื่นขนาดนี้ จะรีบกลับไปทำไม เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะพาเธอกลับไปที่เรือนหอที่พ่อของฉันจัดเตรียมไว้รอ"

"มันไม่ใช่ที่ของฉันฉันไม่ไปกับคุณหรอก ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อของฉัน เราสองคนแยกจากกันตั้งแต่วันนี้เถอะนะคะ"

"เธอจะแยกจากฉันได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นเมียฉันแล้ว ทั้งเมียที่จดทะเบียนสมรสแล้วก็เมียที่เพิ่งจะนอนครวญครางใต้ร่างฉันเมื่อครู่"

"เรื่องเมื่อกี้คิดซะว่าทำทานให้หมากินเถอะ ฉันไม่อยากใส่ใจ ฉันไม่อยากเก็บเอามาคิด ก็แค่นอนกับผู้ชายคนหนึ่ง มันก็ไม่ได้เสียอะไรมากนี่คะ"

"ทำทานให้หมากินงั้นเหรอ กล้าเปรียบฉันแบบนั้นเชียวเหรอรัตติกาล!"

"ก็คุณมันหน้าตัวเมีย คุณมันไม่เป็นสุภาพบุรุษ คุณมันไม่รักษาสัญญา ไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องพูดดีกับคุณด้วยซ้ำ"

รัตติกาลกำลังจะขยับก้าวเท้าลงจากเตียง เพื่อไปเปลี่ยนชุดกลับไปยังบ้านของบิดา แต่ทว่าร่างหนากลับฉุดรั้งดึงเอาตัวเธอ ล้มลงไปบนที่นอนหนานุ่มนั้นอีกครั้ง สั่งสอนคนปากดีด้วยวิธีที่เขาถนัดและช่ำชอง แม้ว่ารัตติกาลจะต่อต้านเขาสุดแรงสักแค่ไหน แต่ซาตานร้ายอย่างสิงหนาทเขาก็ไม่มีวันปล่อยเหยื่อให้หลุดพ้นจากเอื้อมมือของเขาไปได้ กระทำกับหญิงสาวอยู่อย่างนั้นจนพออกพอใจ ก่อนที่คนทั้งคู่จะเหนื่อยหอบและสลบไสลไปด้วยกัน...