ตอนที่5 ทุกข์มากใครจะเข้าใจ
1597 คำ
ภายในบ้านของคุณพงศกร เช้านี้สองสามีภรรยาที่กำลังนั่งดื่มกาแฟพูดคุยกันอยู่ภายในสวนหน้าบ้าน คุณเพ็ญศรีมีสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังวิตกกังวลเรื่องบางอย่างอยู่ ทำให้ผู้เป็นสามีถึงกับต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"คุณเป็นอะไรของคุณนะคุณเพ็ญ ผมเห็นคุณนั่งหน้าเครียดอยู่แบบนี้นานแล้วนะ"
"ก็ฉันเป็นห่วงหนูดาวนี่คะ คุณว่าตาสิงห์จะรักษาสัญญาหรือเปล่า"
"ตาสิงห์มันเป็นสุภาพบุรุษนะคุณ เป็นคนมีวุฒิภาวะมากพอ พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้นแหละ ถึงจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเขาสองคนก็เป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามกฎหมายแล้ว มันไม่มีเรื่องเสียหายหรอกคุณจะมานั่งวิตกกังวลทำไม"
"แต่ฉันสงสารหนูดาวนะ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย ยายดาก็อีกคนแทนที่จะหาทางออกช่วยกันตั้งแต่แรก ไหนรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะยอมแต่งงานกับตาสิงห์ แต่พอถึงวันเข้าจริง ๆ กลับหนีไปซะงั้น ติดต่อก็ไม่ได้ ทำไมชอบทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้ก็ไม่รู้"
"คุณสนิทกับลูกคุณยังไม่รู้เลยว่าลูกคิดอะไร ต้องการอะไร แล้วคุณจะให้ผมรู้ได้ยังไงว่าที่ยายดามันทำแบบนี้เป็นเพราะอะไร ดีแค่ไหนที่ยายดาวยอมกลับมาร่วมงานแต่งจนเรามีคนมาช่วยกอบกู้สถานการณ์ที่มันเกิดขึ้นให้ผ่านพ้นมาได้"
"แต่ฉันไม่ชอบวิธีคลุมถุงชนแบบนี้เลยค่ะ ไม่รู้ว่าคุณกรกฎทำไมถึงอยากเกี่ยวดองกับบ้านเรานัก สินสอดร้อยล้านนั่นอีก ใครจะอยากได้เยอะแยะขนาดนั้นกัน"
"เป็นเพราะผมกับเขาเรามีสัญญาร่วมกันมาตั้ง 10 กว่าปีที่แล้ว วันนี้ที่ธุรกิจเฟื่องฟูและใหญ่โตแบบนี้ได้ เขาก็เลยอยากตอบแทนและรักษาสัญญาที่เราเคยมีให้กันมา คุณอย่าไปคิดมากเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นยายดาหรือยายดาวที่ไปเป็นลูกสะใภ้บ้านนั้นมันก็ดีทั้งนั้นแหละ ดีซะอีกที่ยายดาวมันได้เป็นฝั่งเป็นฝากับผู้ชายที่เพรียบพร้อมอย่าสิงหนาท สิงหนาทเป็นผู้ชายที่เก่งมากนะคุณเพ็ญ ผมว่ายายดามันจะขอบคุณเรากับเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้"
"เก่งก็ส่วนเก่งสิคะ แต่การแต่งงานที่ไม่มีพื้นฐานของความรักคุณคิดว่ามันจะอยู่รอดจริง ๆ น่ะเหรอ"
"วันนี้ยังไม่รัก พรุ่งนี้อาจจะรักกันก็ได้ ผัวเมียที่อยู่ด้วยกัน อยู่กินกันเขาก็ไม่ได้รักกันมาก่อนก็มี สุดท้ายก็ยังมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง มีความสุขกันจนแก่เฒ่าตายไปด้วยกันก็เยอะ ผมว่าเราอย่ามาพูดเรื่องนี้กันอีกเลยนะคุณเพ็ญ คุณเอาเวลาที่คุณกังวลอยู่ในตอนนี้ ไปตามตัวลูกสาวตัวดีของคุณเถอะ มันหนีไปแบบนี้จะไม่เรียนต่อแล้วหรือยังไง มันหนีไปอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร?"
"ฉันไม่ห่วงหรอกค่ะ ในเมื่อเอาบัตรเครดิตไปเยอะขนาดนั้น คงใช้ชีวิตอยู่สุขสบาย ไม่ได้คิดว่าคนอื่นเขาจะเดือดร้อนหรือเป็นห่วงหรอก"
"ก็คุณใช้เงินเลี้ยงลูกจนเคยตัวไง มันก็เลยต้องเป็นแบบนี้ ยายดามันเคยเชื่อฟังใครซะที่ไหน เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เรียนก็ไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ผมถึงอยากให้มันแต่งงานกับสิงหนาท เผื่อจะได้โตเป็นผู้ใหญ่กับเขาได้สักที"
"คุณก็ว่าแต่ฉัน ฉันพยายามเลี้ยงให้ดีแล้วนะคะ แต่ในเมื่อลูกไม่รักดีแล้วจะให้ฉันทำยังไงได้ คุณคิดว่าฉันไม่เครียด คุณคิดว่าฉันมีความสุขเหรอคะที่ลูกต้องเป็นแบบนี้ คุณก็โทษแต่ฉันนั่นแหละคุณพงศ์"
คุณเพ็ญศรีไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับสามีเพราะเรื่องของลูก ๆ อีก นางจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปภายในบ้านทันที เพราะนางพยายามแล้วที่จะอบรมสั่งสอนให้ลินลดาเป็นเด็กที่น่ารักว่านอนสอนง่าย แต่ในเมื่อสิ่งที่ได้กลับตรงกันข้ามทั้งหมด นางเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้เช่นกัน เลยกลายเป็นว่าต้องทะเลาะกับสามีเพราะเรื่องนี้เป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
คุณพงศกรได้แต่ส่ายหัวให้ เพราะลูกสาว 2 คนช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว รัตติกาลที่กำพร้าแม่มาตั้งแต่เด็ก กลับเป็นเด็กที่น่ารักและอ่อนน้อมถ่อมตนตลอดเวลา แม้จะเป็นคนพูดน้อยแต่ไม่เคยทำตัวให้ต้องรู้สึกเหนื่อยเหมือนอย่างที่ลูกสาวคนเล็กกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้เลย ทั้งที่ลินลดาไม่ได้ขาดความอบอุ่นอย่างที่รัตติกาลมีมาก่อน แต่นิสัยของลูกสาวทั้งสองกลับต่างกันมากมายนัก ทั้งที่คนทั้งคู่ก็เติบโตมาด้วยกัน อยู่ด้วยกันนานเป็นสิบปี ก่อนที่รัตติกาลจะถูกส่งตัวไปเรียนที่ต่างประเทศและใช้ชีวิตที่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่
เพียงแค่ไม่กี่นาทีก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดภายในบ้าน พร้อมกับร่างของลูกสาวที่เดินก้าวลงจากรถคันนั้น สีหน้าไม่สู้ดีพร้อมกับดวงตาที่ดูเศร้าสร้อยเดินเข้ามาหาบิดา ก่อนจะร้องไห้ปล่อยโฮต่อหน้าคนเป็นพ่ออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"แกเป็นอะไรดาว ทำไมแกร้องไห้หนักขนาดนี้"
"ดาวจะกลับแอลเอ ดาวไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
"แกจะกลับไปที่นั่นอีกทำไม ในเมื่อแกก็เรียนจบแล้ว กลับมาอยู่ที่นี่แหละ มาทำงานช่วยสามีช่วยพ่อ ยังไงก็แต่งงานกันแล้ว"
"เขาไม่ใช่สามีดาว เรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำค่ะพ่อ เขาเป็นผู้ชายใจร้ายที่ดาวไม่อยากจะอยู่ใกล้เขาเลย เขาย่ำยีข่มเหงดาว ทั้งที่ดาวไม่ได้เต็มใจที่จะเป็นของเขา เขาไม่รักษาสัญญาเลยสักนิด"
"คนเป็นผัวเมียกัน ถ้ามันจะมีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นมันจะแปลกอะไร ก็จดทะเบียนสมรสกับเขาแล้วนะดาว เขามีสิทธิ์ในตัวแกเหมือนที่แกมีสิทธิ์ในตัวเขา"
"ทำไมทุกคนต้องผูกมัดดาวด้วยคำว่าทะเบียนสมรสด้วยคะ เขาหลอกให้ดาวจดทะเบียนสมรสทั้งที่เขาบอกว่าเขาจะหย่าให้หลังจากนี้ แต่ในวันนี้และตอนนี้เขากลับตระบัดสัตย์ ลืมคำพูดของตัวเองไปแล้ว เขาเพิ่งจะบอกดาวเองว่าจะไม่มีวันยอมที่จะจดทะเบียนหย่ากับดาว พ่อรู้อะไรไหมคะว่าคนที่ดาวกำลังคบหาเขาอยู่เขาเป็นลูกชายคนเล็กของคุณลุงกรกฎ แล้วแบบนี้ดาวจะเอาหน้าที่ไหนไปมองเขาได้ ทำไมทุกคนถึงใจร้ายใจดำกับดาวมากขนาดนี้ ดาวไม่ใช่ลูกของพ่อเหรอคะ ทำไมพ่อถึงไม่ปกป้องดาว ทำไมพ่อต้องผลักไสดาวให้ไปลงเอยกับเขาแบบนี้ด้วย"
"แกว่าอะไรนะ แฟนแกที่แกพูดถึงคือเจ้าเบสท์งั้นเหรอ แล้วทำไมแกไม่บอกฉันล่ะว่าแกกำลังคบอยู่กับเจ้าเบสท์มัน ฉันจะไปตรัสรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"
"พ่อไม่รู้แต่สิงหนาทเขารู้มาตั้งแต่ต้น ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เพราะเขาตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดาวมันโง่เองค่ะ ดาวเดินไปติดบ่วงที่เขาทำเข้าอย่างจัง ชีวิตดาวไม่เหลืออะไรแล้วค่ะพ่อ เขาย่ำยีชีวิตของดาวจนป่นปี้หมดแล้ว ฮือ ๆ ๆ"
รัตติกาลถึงกับเข่าทรุดลงกับพื้น นั่งร้องไห้ปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสารและน่าเห็นใจ คุณเพ็ญศรีที่เดินออกมานอกบ้านอีกครั้งถึงกับรีบตรงเข้าไปนั่งลงเคียงข้าง ฝ่ามือยกลูบหลังปลอบประโลมไปมาเบา ๆ
"เป็นอะไรน่ะหนูดาว ทำไมร้องไห้หนักขนาดนี้นะ"
"จะเป็นอะไร เป็นเมียสิงหนาทจริง ๆ แล้วน่ะสิถึงได้เสียอกเสียใจแบบนี้"
คุณพงศกรตอบกลับ ถึงจะเข้าใจหัวอกของลูกสาวแต่เขาก็มองว่าไม่ใช่เรื่องที่เสื่อมเสียอะไรอยู่ดี เพราะรัตติกาลก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่แล้ว คุณเพ็ญศรีได้แต่นั่งมองลูกเลี้ยงด้วยความเห็นใจ สงสารที่หญิงสาวต้องมาเสียอกเสียใจกับเรื่องนี้ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลย
"น้าขอโทษด้วยนะหนูดาว ถ้าน้องไม่หนีไปหนูดาวคงไม่ต้องเป็นแบบนี้"
"ขอโทษก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะน้าเพ็ญ ดาวไม่มีอะไรให้ภาคภูมิใจได้อีกแล้ว"
"น้าว่าหนูดาวขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะนะลูก หนูดาวแลดูเหนื่อยเพลีย อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยนะ มาเดี๋ยวน้าพาไปส่งบนห้อง"
คุณเพ็ญศรีช่วยพะยุงหญิงสาวลุกขึ้นจากพื้น โอบกอดร่างบอบบางนำพาเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน รัตติกาลคงเหนื่อยทั้งกายและใจไม่มีใครอยากให้ทุกอย่างมันลงเอยไปแบบนี้หรอกให้ตายสิ....
- ผู้เขียน
