วิวาห์ลวงบ่วงสิงหนาท

ตอนที่9 จำเลยรัก

"หย่างั้นเหรอ ถ้าฉันไม่เซ็นใครหน้าไหนก็มาจับมือฉันให้เซ็นไม่ได้หรอก เธอเป็นเมียฉันนะรัตติกาล พอผู้ชายคนเก่ากลับมาก็อยากวิ่งแจ้นกลับไปหามันงั้นสิ เธอฝันไปเถอะว่าเธอกับมันจะได้มีความสุขด้วยกันอีก"

"คุณจะมาทำร้ายฉันแบบนี้ทำไม ในเมื่อเราไม่ได้รักกันเลย ฉันไม่ได้รักคุณ คุณก็ไม่ได้รักฉัน การแต่งงานมันไม่ควรจะเกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้วนะคุณสิงห์"

"ฉันพอใจจะให้เธออยู่ในสถานะเมียแต่งที่ถูกต้องตามกฎหมายแบบนี้ เธอควรจะภูมิใจซะอีกนะที่ได้เป็นเมียออกหน้าออกตา ไม่ใช่เมียที่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เป็นเมียลับ ๆ ที่ฉันเก็บไว้บำเรอความใคร่บนเตียงเท่านั้น! หรือว่าเธออยากเป็นแบบนั้นล่ะรัตติกาล"

"จะอยู่ในฐานะอะไรก็ช่าง ฉันก็ไม่อยากอยู่ทั้งนั้น ทำไมต้องดึงฉันเข้าไปอยู่ในเกมนี้ของคุณด้วย ฉันไม่มีหัวใจเหรอคุณสิงห์ ชีวิตฉันต้องย่อยยับพังทลายลงขนาดไหนคุณถึงจะพอใจคะ"

"วันไหนที่ฉันพอใจ ฉันจะไม่ดึงรั้งเธอเอาไว้แบบนี้หรอกรัตติกาล"

สองสายตาจับจ้องมองฟาดฟันกันไม่มีใครยอมใครเลยทั้งนั้น รัตติกาลได้แต่ขบเม้มริมฝีปากแน่น โกรธเกลียดผู้ชายตรงหน้าแต่ในเวลานี้เธอทำอะไรกับเขาได้บ้างล่ะ ไม่มีเลย...

"พี่สิงห์ พี่โกรธเกลียดอะไรพี่มาลงที่ผมสิวะ แต่พี่ไม่ควรที่จะดึงดาวเข้ามาในความโกรธเกลียดของพี่แบบนี้ ทำไมนะพี่สิงห์ที่ผ่านมาผมกับแม่ก็ไม่เคยยุ่งวุ่นวายอะไรกับพี่เลย เรารักพี่เหมือนคนในครอบครัว ทั้งที่พี่เองก็ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับพวกเราเลยแม้สักครั้งเดียว"

"แกจะไปรู้อะไรไอ้เบสท์ เพราะถ้าแม่แกไม่เข้ามาในชีวิตของพ่อฉัน แม่ฉันก็ไม่ต้องไปใช้ชีวิตที่โรงพยาบาลนานเป็นสิบ ๆ ปีขนาดนี้หรอก"

"พี่สิงห์ เมื่อไหร่พี่จะเข้าใจสักทีนะ ว่าเรื่องของผู้ใหญ่ที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น ความรักนะเว้ยพี่มันห้ามกัน มันบังคับกันไม่ได้หรอก ไม่รักก็แค่เลิกรากันไป แต่เพราะแม่พี่ต่างหากล่ะที่ทำตัวเองทั้งนั้น"

"อย่ามาลามปามถึงแม่ฉัน ถ้าแม่แกยังไม่ดีพอไม่ต้องมาพูดอะไรให้แม่ฉันเสียหายแบบนี้ ครอบครัวของฉันมีความสุขกันอยู่ดี ๆ แต่พอวันที่แม่ของแกเดินเข้ามาในชีวิตพ่อฉัน ความสุขมันก็ไม่มีอีกแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะทำให้แกรู้ว่าความทุกข์ที่ต้องเห็นคนที่รักไม่มีความสุขในชีวิตมันเป็นยังไง!"

ก่อนที่จะลากดึงหญิงสาวให้ออกจากห้องนอน เพื่อกลับไปยังเรือนหอที่เธอควรจะกลับตั้งแต่แรก

ตอนที่เดินขึ้นมาเห็นน้องชายต่างสายเลือดยืนกอดกันกับภรรยา เขารู้สึกโกรธเกลียดและอยากเข้าไปกระชากคนทั้งคู่ให้ออกห่างจากกันมากเหลือเกิน ถ้าที่นี่ไม่ใช่บ้านของหญิงสาวเขาคงจะทำอะไรได้สะดวกกว่านี้เยอะ รัตติกาลพยายามขัดขืนทุกวิถีทาง แต่สิงหนาทก็ไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน นฤเบศร์วิ่งตามหลังของคนทั้งคู่ลงมาข้างล่าง ก่อนที่จะพบเข้ากับคุณเพ็ญศรีและคุณพงศกรที่ยืนจ้องมองคนทั้ง 3 อยู่ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดไม่แพ้กัน

"มีเรื่องอะไรกันน่ะตาสิงห์ แล้วทำไมถึงต้องลากดึงกันลงมาแบบนี้ด้วย"

คุณเพ็ญศรีเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาลูกเลี้ยงของตัวเอง แต่ทว่าสิงหนาทก็ยังไม่ยอมปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระ ข้อแขนทั้งสองข้างยังถูกดึงรั้งเอาไว้ไม่ยอมห่าง

"คุณอาทั้งสองน่าจะรู้นะครับว่าการที่ปล่อยให้ผู้ชายขึ้นไปอยู่บนห้องนอนกับลูกสาวสองต่อสองมันไม่ใช่เรื่องที่ควรนัก รัตติกาลแต่งงานมีสามีแล้วจะให้ทำแบบเหมือนเมื่อก่อนผมไม่ยอม"

"เขาสองคนก็แค่คุยกัน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะตาสิงห์"

"ถ้าผมไม่ขึ้นไปเจอมันก็คงจะเลยเถิดมากกว่านี้ ผมจะพารัตติกาลกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน ขืนผมปล่อยให้อยู่ที่นี่ต่อคงมีหมาสักตัวคาบเมียของผมไปกินแน่ ๆ" สิงหนาทปรายตาหันกลับไปมองน้องชายที่ยืนอยู่เคียงข้างด้วยสีหน้าไม่พอใจอีกครั้ง

"พี่สิงห์พี่สัญญากับผมก่อนสิว่าพี่จะไม่ทำอะไรดาว"

"ทำไมฉันต้องสัญญา ในเมื่อรัตติกาลเป็นเมียฉัน แกต่างหากที่ต้องจำใส่สมองเอาไว้ว่าอย่ามายุ่งกับเมียชาวบ้านอีกถ้าไม่อยากตาย"

"โอเคร ๆ ผมจะไม่ทำอะไรให้พี่ไม่พอใจอีก ผมจะยอมรับรัตติกาลในฐานะพี่สะใภ้ แต่ผมขอเถอะนะพี่สิงห์พี่ช่วยให้เกียรติ พี่ช่วยเอ็นดูรัตติกาล พี่อย่าทำอะไรร้าย ๆ กับเขาไปมากกว่านี้เลยนะ"

"นั่นสิตาสิงห์ อารู้นะว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว มันเป็นเรื่องของคนสองคน อาไม่อยากบังคับให้ต้องเลิกราจากกันถ้ามันไม่จำเป็นจริง ๆ ถึงอย่างไรยายดาวก็เป็นลูกสาวของอา ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว เป็นผัวเป็นเมียกันก็ต้องให้เกียรติและปรับตัวเข้าหากันให้ได้"

คุณพงศกรบอกกับทางลูกเขยและลูกสาว ทั้งที่ในเวลานี้รัตติกาลกำลังยืนร้องห่มร้องไห้ เพราะถึงอย่างไรเธอก็คงไม่พ้นที่จะต้องอยู่กับสิงหนาทเป็นภรรยาของเขาตามกฎหมายจริง ๆ หญิงสาวจ้องมองหน้าของนฤเบศร์อีกครั้ง ถึงจะเลิกรากับสิงหนาทในเวลานี้เธอก็คงไม่คิดที่จะกลับไปหานฤเบศร์อยู่ดี เพราะผู้หญิงอย่างเธอไม่เหมาะกับผู้ชายอย่างดี ๆ นฤเบศร์อีกต่อไปแล้ว....

"คุณจะพาฉันไปไหน จะทำอะไรกับฉันก็เชิญเลยคุณสิงห์ ฉันก็ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้แล้วเหมือนกัน ขอโทษนะพี่เบสท์ ขอโทษสำหรับทุกอย่างเลยค่ะ"

"อาลัยอาวรณ์กันจังเลยนะ แต่เสียใจด้วยความทุกข์ของพวกเธอทั้งสองมันจะเป็นความสุขของฉันตลอดไป"

รัตติกาลหันหน้ากลับไปมองสามี ดวงตาคมที่จับจ้องมองเธออยู่แลดูน่ากลัวอยู่มาก เธอได้แต่คิดว่าสักวันเธออาจจะหลุดพ้นกับชีวิตที่ไม่ได้เลือกมาตั้งแต่แรกแบบนี้ไปได้ วันนี้อาจจะยังไม่เห็นทางแต่ว่าวันข้างหน้ามันอาจจะมีทางออกที่ดีให้กับชีวิตของเธอก็เป็นได้....