ตอนที่ 30 ฝันร้าย
“ในที่สุดก็ถึงเวลาที่มึงต้องมาชดใช้กรรมแล้ว...เนื้อทอง”
เสียงพร่าแหบต่ำดังลอยมาจากความมืดอันเงียบสงัดวังเวง เนื้อทองมองไม่เห็นสิ่งใด นอกจากความว่างเปล่าอันน่าสะพรึงกลัว สัญชาตญาณแห่งความเคยชินดึงมือเรียวยกขึ้นมากำสายสร้อยอันมีเบี้ยแก้ของหลวงตาแก่นแขวนอยู่ หากทว่าสิ่งที่ปลายนิ้วมือคว้าสัมผัสไว้นั้น มันกลับไม่ใช่ของขลังลักษณะเป็นเบี้ยกลมร้อยเชือกถักล้อมไว้อันคุ้นเคย หากแต่สิ่งที่มันห้อยอยู่ตรงกลางอกนั้นคือกระดูกชิ้นส่วนหนึ่งของมนุษย์
“นี่มันอะไรกัน” เจ้าของสร้อยคอเส้นสั้นผงะหงายเดินถอยหลังด้วยความตกใจ พร้อมกับพยายามแกะสร้อยในคอออก
“มึงหนีกูไม่พ้นดอกเนื้อทอง” เสียงก้องดังสะท้อนไปมา
“คุณเป็นใคร”
“ฮึ่มมมม” เสียงครวญอันน่าขนลุกดังอยู่ใกล้ๆ คล้ายใครคนนั้นกระซิบลงมาอยู่ข้างใบหู หากแต่เนื้อทองกลับมองไม่เห็นอะไร
“คุณเป็นใคร เราเคยรู้จักกันครับ”
“การเวียนว่ายตายเกิด ถือกำเ
