6 ความทรงจำสีเทา
1824 คำ
ชินกลับบ้านอีกครั้งในตอนดึกของคืนนั้นด้วยอาการหงุดหงิดอย่างสุดขีด ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยรอยลิปสติกที่ยังลบไม่หมด
“เรื่องบ้าอะไรว่ะเนี่ย”
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนโซฟากว้างพร้อมกับจังหวะเดียวที่ไฟสว่างขึ้น นิตาที่ลงมากินน้ำได้ยินเสียงกุกกัก ๆ จึงเปิดไฟเพื่อหาต้นตอของเสียง
“พี่ชิน”
เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อพบว่าเสียงที่ได้ยินคือเสียงของชิน ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าหล่อเหลาที่เลอะรอยแดงจาง ๆ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ชินก็ไม่ได้อธิบายในสิ่งที่เธอเห็นเขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินผ่านเธอไปเหมือนเป็นเพียงอากาศธาตุ
กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงลอยฟุ้งในตอนที่เขาเดินผ่านเธอไป นิตากำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อเพื่อระงับความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจ เสียงเดินกระแทกเท้าขึ้นบันไดของเขาดังก้องในหัวและพอได้ยินเสียงประตูปิดดังปึง! นิตาก็หมดแรงลงไปนั่งกองกับพื้น
“พี่ชิน....”
แม้จะอยากเอ่ยปากถามถึงสิ่งที่เห็นและกลิ่นที่สัมผัสได้แต่เธอกับพูดไม่ออกและถึงถามออกไปชินก็คงไม่ตอบเธอดี ๆ อย่างแน่นอน น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวย เธอกอดเข่าร้องไห้อยู่เงียบ ๆ กับความเข้าใจผิดของตัวเอง
“ฮึก....พี่ชินใจร้ายที่สุดเลย”
รอยบนหน้าเขามันก็มากพอที่จะให้เธอรู้แล้วว่าเขาไปทำอะไรที่ไหนมาบ้าง นิตานั่งร้องไห้อยู่พักใหญ่ก่อนจะหอบร่างที่บอบช้ำทั้งกายและใจกลับเข้านอน เธอหลับไปทั้งน้ำตาโดยที่ชินไม่รู้เรื่องเลยว่าเรื่องในวันนี้จะทำให้เกิดรอยร้าวที่ยากจะรักษาระหว่างเขาและเธอ
“ปวดหัวเป็นบ้าเลย ไม่น่าดื่มไปขนาดนั้นเลยเรา....”
ชินเดินลงมาที่ห้องครัวในเช้าวันต่อมาด้วยอาการมึนหัวอย่างหนัก เขาชงกาแฟดำแบบที่ตัวเองชอบก่อนจะไปนั่งจิบกาแฟที่ริมระเบียง สายตาคมทอดมองไปยังสวนหลังบ้านที่รกครึ้ม
“ถ้าพ่อยังอยู่มันคงไม่รกแบบนี้แน่ ๆ”
ชินอดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อคิดถึงเรื่องในอดีต พ่อของเขามีงานอดิเรกคือการทำสวน ทุก ๆ วันหยุดพวกเขาทั้งครอบครัวจะพากันมานั่งเล่นที่สวนและทำบาร์บีคิวทานกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
‘พี่ชิน! พี่ชิน! นี่ตาของแบบสุก ๆ นะ ไม่เอาสัปปะรดด้วย!’
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาววัย 12 ขวบดังขึ้นในห้วงความทรงจำ ชินที่ตอนนั้นอายุ 19 ปียกมือลูบหัวคนที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ ๆ คนหนึ่งพลางพลิกเนื้อบนเตาด้วยความชำนาญ
“ได้ ๆ เดี๋ยวพี่ทำให้นะ เนเน่เอาด้วยไหม?”
“เอาค่ะ เนเน่ก็ชอบ นิตาจำได้!”
“ยัยตัวแสบ ให้เนเน่ตอบเองสิ”
เขาโยกหัวเด็กสาวเบา ๆ แล้วหันไปย่างเนื้อต่อ กลิ่นหอม ๆ ลอยฟุ้งในอากาศท่ามกลางเสียงหัวเราะของเด็กสาวที่วิ่งหยอกล้อกัน พ่อกับแม่ของเขากำลังช่วยกันปลูกต้นไม้ที่มุมหนึ่งของสวน
“ชิน ดูน้องด้วยนะ”
“ครับพ่อ”
ตุ๊บ!
“แงงงง”
ชินรีบหันไปตามเสียงร้องก่อนจะโยนที่คีบลงบนเตาแล้ววิ่งเข้าไปพยุงนิตาที่ร้องไห้จ้า ใบหน้าเธอถูกหนามกุหลาบข่วนจนเป็นรอยยาวเพราดันล้มลงไปในดงต้นกุหลาบขาว
“นิตา! เป็นยังไงบ้าง!”
ชินประคองน้องสาวให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดเศษใบไม้ออกให้ด้วย นิตาส่งเสียงสะอื้นในคอเบา ๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเต็มไปด้วยน้ำตา
“ฮึก นิตาเจ็บค่ะ แงงงงง”
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวพี่ทำแผลให้นะ”
ผู้ใหญ่สองคนชะเง้อคอมองด้วยความเป็นห่วงแต่เมื่อเห็นชินพานิตาเข้าบ้านไปโดยมีเนเน่เดินตามหลังต้อย ๆ ก็พลอยหมดห่วง ชินมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุเขาซะอีก
“เด็ก ๆ ดูจะเข้ากันได้ดีนะคะคุณ”
“ใช่ ถ้าชินได้เมียแบบนิตาคงจะดีมากเลย”
ชีวินมองลูกชายคนโตของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ เขาสอนให้ชินรู้จักดูแลน้อง ๆ และเขาก็ทำมันได้เป็นอย่างดี สิ่งเดียวที่ชีวินห่วงคือความหัวอ่อนของลูกชายมากกว่า
เขากลัวว่าชินจะไปถูกผู้หญิงหลอกเอาเพราะชินค่อนข้างไม่ทันมารยาหญิง ยิ่งช่วงนี้เขาออกไปอยู่หอเองและใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยเขาเลยยิ่งห่วงเข้าไปใหญ่
“งั้นก็จับแต่งกันเลยดีไหมคะ”
แม่ของชินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลกแต่มันกลับไปสะกิดใจของชีวินเข้าอย่างจัง เขาทำหน้าครุ่นคิดจนภรรยาอดสะกิดไม่ได้
“หยุดเลยนะคะคุณ ชีวิตลูกให้ลูกเลือกเองเถอะค่ะ”
“นั่นสินะ....”
ถ้าชินรู้เรื่องนี้มาก่อนเขาคงไม่โกรธและเข้าใจผิดนิตาเหมือนตอนนี้แน่ ๆ แต่ทุกอย่างมันก็แก้อะไรไม่ได้แล้ว ชินไม่มีทางรู้ได้เลยว่าทำไมพ่อของเขาถึงได้สั่งให้แต่งงานกับนิตาแบบนี้
“พ่อครับ....ผมคิดถึงพ่อจัง....”
ชินดึงสติกลับมาพร้อมกับกาแฟในมือที่หมดลง เขาลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและออกไปทำงานโดยไม่ได้สนใจนิตาเลย เรียกได้ว่าเธอแทบไม่อยู่ในสายตาเขาเลยก็ว่าได้
“มีงานด่วนอะไรเอาเข้ามาให้หมด”
“ค่ะ ท่านประธาน”
พนักงานในบริษัทต่างก้มหน้าก้มตาทำงานด้วยความตั้งใจ บรรยากาศในที่ทำงานค่อนข้างอึมครึมเพราะชินไม่ค่อยพูดคุยกับพนักงานเท่าไหร่ เขาตั้งใจทำงานในส่วนของตัวเองอย่างเต็มที่แม้จะไม่ค่อยถนัดก็ตาม
“นี่เอกสารช่วงเช้าค่ะ แล้วก็กำหนดการของพรุ่งนี้”
“ขอบคุณครับ ผมขอกาแฟดำด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ ท่านประธาน”
ชินหยิบกำหนดการของพรุ่งนี้มาดูคร่าว ๆ ก่อนจะวางมันกลับลงในแฟ้มเหมือนเดิม ร่างสูงเอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้าแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้
“ท่านประธานคะ กาแฟได้แล้วค่ะ”
เสียงของเลขาช่วยดึงสติเขากลับมา ชินกล่าวขอบคุณแล้วยกกาแฟดื่มรวดเดียวจนหมดก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ
“อีกสองสามวันผมมีไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด คุณสะดวกเดินทางไปกับผมไหม?”
“ได้ค่ะ ฉันจะจัดการเรื่องที่พักให้”
เลชาคนนี้เขาเพิ่งจ้างเข้ามาทำงานได้ไม่นานเท่าไหร่แต่เธอทำงานเก่งมากชินเลยค่อนข้างวางใจให้เธอจัดการเรื่องต่าง ๆ หลังเคลียร์งานเสร็จชินก็ไปนั่งดื่มที่ผับเดิม
“อยากได้คนดื่มด้วยไหมคะ”
แค่ก้าวขาเข้ามาก็มีสาว ๆ หลายคนเสนอตัวนั่งดื่มเป็นเพื่อนแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนชินคงไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอนแต่ตอนนี้เขาอย่างดื่มคนเดียวเงียบ ๆ
“ขอบคุณครับแต่ไม่เป็นไร”
เขาพูดอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาและเอาแต่ยกเหล้าขึ้นดื่มด้วยความไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรไป เหมือนไม่ใช่ตัวเองสักเท่าไหร่เลย
ชินกลับบ้านในเวลาเกือบรุ่งสางด้วยสภาพเมามาย นิตาที่กำลังจะออกไปวิ่งตอนเช้าพบเขาที่หลับอยู่ข้างรถนอกบ้าน เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรคนเมาเพราะรู้ว่าถามไปเขาก็ไม่ตอบ
“พี่ชินคะ....”
“อืมม....”
“เข้าไปนอนในบ้านเถอะค่ะ”
“อย่ามายุ่งน่าา”
ชินปัดมือเล็กที่พยายามพยุงตัวเขาออกด้วยความรำคาญ นิตาถอนหายใจออกมาดัง ๆ พลางยกมือกุมขมับด้วยความปวดหัว
“ทำไมถึงได้กลายเป็นคนกินเหล้าหนักขนาดนี้คะเนี่ย”
ด้วยความพยายามของเธอสุดท้ายก็พาเขาขึ้นห้องนอนมาจนได้แต่กว่าจะมาถึงก็เล่นเอาเหนื่อยหอบเลยทีเดียว ชินสูงและหนักกว่าเธอมากแถมยังเมาจนไม่ได้สติอีก
“อืมม....”
“เดี๋ยวนิตาเช็ดตัวให้นะคะ”
“อย่ามายุ่ง....”
เธอไม่สนคำทัดท้านของคนตัวโตและลงมือเช็ดตามเนื้อตัวและใบหน้าให้เขา ดีหน่อยที่เขาไม่มีสติมากพอที่จะไล่เธอออกไปไม่งั้นเธอคงนั่งอยู่แบบนี้ไม่ได้
“เฮ้ออ เสร็จสักที”
เธอจัดการห่มผ้าให้เขาก่อนจะเก็บของออกจากห้องไปก่อนที่เขาจะตื่น เพราะถ้าเป็นแบบนั้นชินต้องไม่ชอบใจแน่ ๆ ที่เธอเข้าห้องเขาโดยพละการต่อให้จะทำไปเพื่อเขาก็ตามที
แล้วนิตาก็ออกไปทำงานตามปกติโดยไม่ลืมกำชับแม่บ้านที่มาทำงานแต่เช้าให้จัดการทำอาหารแก้เมาค้างให้เขาด้วย เธอมาถึงบริษัทก่อนพศิณเล็กน้อยแถมยังเช้ากว่าพนักงานคนอื่น ๆ อีกด้วย
“โอ้โห มาเช้ามากเลยนะครับ ผมต้องให้รางวัลพนักงานดีเด่นแล้วสิ”
พศิณกล่าวทักทายหญิงสาวตรงหน้าด้วยถ้อยคำหยอกล้อ นิตายิ้มให้กับความขี้เล่นและความเป็นกันเองของเขาก่อนจะพูดหยอกล้อกลับไป
“งั้นขอโบนัสสักสามเดือนได้ไหมคะ”
“จัดให้เลยครับ!”
พศิณฉีกยิ้มออกมาเต็มใบหน้าพลางหัวเราะในลำคอจนนิตาอดขำตามไม่ได้ แม้จะเพิ่งมาทำงานด้วยกันแต่ความเป็นกันเองของเขาทำให้เธอไม่มีความเครียดเลย
“เดี๋ยวฉันเอาเอกสารรอบเช้าเข้าไปให้นะคะ รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ?”
“ผมขอนมอุ่นไม่หวานแล้วกันครับ อ้อ ส่วนนี้ผมซื้อมาฝากครับ”
เขายื่นถุงโจ๊กให้กับเธอแล้วยกมือเกาคอแก้เก้อ หลังนิตารับมันไว้พศิณก็รีบเดินเข้าห้องทำงานไปทันที
“น่าทานจริง ๆ”
นิตาจัดการชงนมอุ่นให้ตามที่เขาขอก่อนจะจกเข้าไปเสริฟและค่อยมาจัดการเทโจ๊กลงในชามเพื่อทานเป็นมื้อเช้า
“อร่อยมากเลย”
เธออุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะไม่ได้กินโจ๊กอร่อย แบบนี้ตั้งแต่แม่ของชินเสียไป ท่าทางดีใจของหญิงสาวทำให้พศิณที่แอบมองอยู่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจไม่ต่างกัน
“เวลาคุณยิ้มมันทำให้คุณดูสวยกว่าเดิมอีกนะคุณนิตาไว้ครั้งหน้าต้องหาของอร่อยมากกว่านี้มาแล้วสิ”
เขาพูดเบา ๆ กับตัวเองก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง.....
- ผู้เขียน
