INTRO
1076 คำ
‘บรื้นนน’
ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและสายฝนที่กระหน่ำเทลงมาอย่างบ้าคลั่งมีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งพุ่งทะยานไปถนนที่เปียกลื่นด้วยความเร็วสูง แสงไฟหน้ารถส่องฝ่าหยาดน้ำฝนและถนนที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดเป็นสายแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้มองเห็นทางได้ชัดเจนขึ้นเลย
หญิงสาวที่เป็นคนขับบีบพวงมาลัยไว้แน่น เธอยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ต่างจากสายฝนนอกรถพลางส่งเสียงสะอื้นแข่งกับเสียงฝน
“ฮึก.....”
เธอพยายามตั้งสติและผ่อนความเร็วลง ถ้ายังขับรถแบบขาดสติแบบนี้อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอและลูกก็ได้ มือบางเคลื่อนลงไปลูบหน้าท้องที่แบนราบ แม้จะยังไม่ชัดเจนแต่ในนี้ก็มีอีกชีวิตที่กำลังเติบโตเงียบ ๆ อยู่ในท้อง
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.....
‘เอี๊ยดดด’
โคร่มมม!!!!
"กรี๊ดดดด!"
เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงล้อที่บดไปกับพื้นถนน รถเก๋งสีดำเสียหลักสะบัดก่อนจะพลิกคว่ำ กระจกทั่วรถแตกกระจายบางส่วนกระเด็นมาบาดตามแขน ขาและใบหน้าของเธอ นิตารับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วร่าง ในหัวหนักอึ้งและมึนงงจนคิดอะไรไม่ออกไปครู่ใหญ่
“อึก...ละ ลูก.....”
มือบางยกกุมหน้าท้องตามสัญชาตญาณของความเป็นแม่แม้ตัวเองจะเจ็บเจียนตายก็ตาม สติของเธอเริ่มพร่าเลือนลงท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างหนัก เลือดจากบาดแผลที่หัวไหลลงไปปะปนกับน้ำฝนก่อนจะไหลไปตามท้องถนน ตอนนี้อย่างเดียวที่เธอห่วงคืออีกหนึ่งชีวิตในท้องที่อยากรักษาเอาไว้ให้ได้
แม้ว่าพ่อของเด็กจะไม่เคยรักเธอเลยก็ตาม
“นิตา!! ได้ยินผมไหมครับ!!”
ท่ามกลางความมืด เสียงฝนและเสียงฟ้าร้อง จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากระทบแอ่งน้ำดังใกล้เข้ามา ก่อนที่เสียงของชายคนหนึ่งจะดังขึ้นท่ามกลางสายฝน
"นิตา! นิตา!"
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความร้อนรนและความห่วงใยที่กำลังตะโกนแข่งกับเสียงของสายฝน ไม่ถึงวินาทีร่างสูงของเขาก็ปรากฏตัวขึ้น เขาถลาเข้ามากระชากประตูรถที่พังยับออกไปด้วยแรงอันน่าเหลือเชื่อ ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพของเธอ ริมฝีปากหนาขบแน่นด้วยความตกใจสุดขีด
เธอปรือตามองคนที่กำลังพังประตูรถเพื่อเข้ามาช่วย เนื้อตัวของเขาเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนดวงฉายแววความเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“อดทนไว้นะครับ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ”
“คุณ....พศิณ....”
“ใช่ครับ ผมเอง คุณห้ามหลับนะห้ามเด็ดขาด!”
น้ำเสียงที่ร้อนรนทำให้เธออดยิ้มสมเพชตัวเองออกมาไม่ได้ คนที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่สามเดือนกลับห่วงใยเธอมากกว่าคนที่ได้ชื่อว่าสามีซะอีก
‘ถ้าอยากแต่งนักก็อย่ามาเรียกร้องอะไรจากฉัน เธอมันผู้หญิงสกปรก นิตา’
‘ฉันเกลียดเธอ เกลียดจนวันตาย จำเอาไว้ซะว่าฉันจะไม่มีทางรักเธอเพราะถ้ามันเป็นแบบนั้นฉันไปรักหมาดีกว่า!!!’
คำดูถูกเหยียดหยามที่ต้องทนตลอดระยะเวลาสามเดือนที่แต่งงานกันมาทำให้เธอเหนื่อยล้าจนเกินจะรับไว หัวใจที่ให้เขาไปถูกย่ำยีจนแทบไม่เหลือชิ้นดี
‘พี่ชินเกลียดนิตาขนาดนั้นเลยเหรอคะ มันไม่ใช่ความผิดของนิตาด้วยซ้ำนะ!’
‘ถ้ามันไม่ใช่เพราะเธอจะเป็นเพราะใคร? หลอกให้พ่อทำพินัยกรรมเพื่อจะได้แต่งงานกับฉัน เธอมันสารเลวนิตาและฉันก็เกลียดขี้หน้าเธอจนแทบจะทนหายใจร่วมกันไม่ได้อยู่แล้ว!’
การทะเลาะกันทวีความรุนแรงขึ้นทุกครั้งจนสุดท้ายนิตาก็ทนไม่ไหว เธอขอหย่าแต่ชินวุฒิกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป
‘รอฉันตายก่อนแล้วค่อยหย่า อยากได้ฉันเป็นผัวนักไม่ใช่หรือไง จะรีบหนีไปไหนล่ะ!’
‘ปล่อยนะ คุณเกลียดฉันไม่ใช่หรือไง!’
‘ใช่ ฉันเกลียดเธอมากแต่ฉันทำเพื่อความสะใจยังไงล่ะ ชีวิตนี้ทั้งชีวิตเธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น!!!’
เขาย่ำยีเธอทั้งร่างกายและจิตใจ แม้นิตาจะขัดขืนในช่วงแรกแต่เพราะเธอเองก็ชอบเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยโอนอ่อนตามโดยง่าย เมื่อทุกอย่างจบลงเขาก็ทิ้งเธอไว้บนเตียงและออกไปสนุกกับเพื่อน ๆ ทิ้งเพียงร่อยรอยความเป็นเจ้าของไว้บนเรือนร่างบอบบางเท่านั้น
“อย่าหลับนะครับ นิตา อีกนิดจะถึงแล้วครับ”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยของพศิณดึงเธอกลับมาจากห้วงความคิด เธอปรือตามองหน้าเขาด้วยความรู้สึกขอบคุณ ตั้งแต่ได้เจอกันพศิณเป็นคนที่ทำให้เธอยิ้มได้ เป็นที่พึ่งพิงในยามเหนื่อยล้า เป็นคนคอยห่วงใยเวลาเธอต้องการใครสักคน
“ขอบคุณ....นะคะ คุณพศิณ....”
“เรื่องนั้นไว้ที่หลังเถอะครับ ตอนนี้คุณต้องอดทนนะเพื่อตัวคุณและลูกของคุณด้วย”
คำพูดนั้นค่อย ๆ เบาลงไปเรื่อย ๆ นิตาหลับตาลงเพื่อลืมความเจ็บปวดทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลตามร่างกายหรือบาดแผลในใจก็ตาม เธอเหนื่อยแล้ว เหนื่อยซะจนอยากหลับมันไปทั้ง ๆ แบบนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต้องทนเจ็บปวดแล้วสินะ....
“นิตา!!!”
»»»»««««
“หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหวและเสียชีวิตไปตั้งแต่ก่อนถึงโรงพยาบาลรวมทั้ง....เด็กในท้องด้วยครับ”
“หมอพูดบ้าอะไร!! เด็กที่ไหนกัน!”
ชินกระชากคอเสื้อหมออย่างหาเรื่อง เขาเพิ่งทราบว่าภรรยาเกิดอุบัติเหตุและรีบรุดมาแต่มันก็สายไปแล้วเพราะเมื่อมาถึงก็ได้รับข่าวร้ายว่าเธอจากไปแล้ว
จากไปตลอดกาล
“ภรรยาคุณตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วนะครับ หมอเสียใจด้วยจริง ๆ”
“ไม่....ไม่...ไม่..ไม่จริง!!! หมอโกหก!! ไอ้หมอเวรเอ้ย!!!”
เขาเสียคนที่รักที่สุดไปแล้ว รวมทั้งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองด้วยเพราะความโง่งมและตาบอดของตัวเอง
“นิตา ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วได้โปรดกลับมาหาผมได้ไหม....”
- ผู้เขียน
