“ขอบคุณสำหรับที่พักนะครับ บ้านคุณสวยมากคุณพศิณ”
“ครับ ด้วยความยินดี”
แม้ว่าระหว่างชินกับนิตาจะเคลียร์ใจกันเรียบร้อยแล้วแต่ระหว่างพศิณกับชินก็ยังคงมีท่าทีกระอักกระอ่วนต่อกัน พวกเขาพยายามพูดคุยกันให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ถึงจะยากก็ตามที
“นิรินอยากให้คุมลุงอุ้ม ฮึก”
“ไม่ร้องนะคะคนเก่ง คุณลุงไปรถอีกคันไงคะ”
“ไม่ให้ไปค่ะ คุมลุง คุมลุง~~~”
นิรินดิ้นดุ๊กดิ๊ก ๆ จะลงให้ได้จนนิตาต้องยอมย่อตัวลงแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เธอวิ่งผ่านทุกคนไปหาพศิณแล้วเกาะขาเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“คุมลุง หนูจะไปด้วยนะ!”
“นิรินคะ เด็กดีต้องเชื่อฟังคุณแม่รู้ไหม?”
พศิณพยายามพูดให้เด็กหญิงตัวน้อยเข้าใจแต่เหมือนว่าจะไม่ได้ผล นิรินเริ่มงอแงหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนพศิณใจอ่อนต้องอุ้มเธอไว้แนบอก
“นิรินมาหาแม่นะคะ”
“ไม่อาว หนูจะไปกับคุมลุง”
เธอซุกหน้าเขากับซอกคอของพศิณ ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ เวลานิรินงอแงแ
