บรรยากาศในโต๊ะอาหารหลังจากที่ทุกคนเข้ามานั่งเต็มไปด้วยความอึดอัด เสียงช้อนกระทบจานดังมาเป็นระยะเคล้ากับเสียงคลื่น
“คุมแม่ขา หนูอยากกินอังนั้น”
“อ้อ เดี๋ยวแม่ป้อนนะคะ”
ทุกการเคลื่อนไหวของนิตาถูกชินจับจ้องอยู่ตลอดเวลา เธออึดอัดและอยากจะหนีไปแทบแย่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ไม่อาวค่ะ จะให้คุมลุงป้อน”
เด็กหญิงตัวน้อยปีนลงจากตักของผู้เป็นแม่แล้ววิ่งไปหาพศิณที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม เธอเงยหน้ามองเขาพลางส่งเสียงออดอ้อน
“คุมลุงขาาา”
“ขาา คนสวยย”
“อุ้ม ๆ”
“ได้สิ”
เขาอุ้มนิรินขึ้นมานั่งตักด้วยท่าทีไม่สบายใจเล็กน้อย จะไม่ให้เป็นแบบนั้นได้ยังไงก็พ่อของเด็กเล่นนั่งจ้องเขาตาเขม็งเลย
“คุมลุงก้มหน่อยจิ”
“หืมม”
ฟอดด~~
“ค่าจ้างป้อนข้าวค่ะ ป้อนหนูหน่อย”
นิตาเห็นท่าทางออดอ้อนของนิรินก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เธอขี้อ้อนตั้งแต่ยังเด็ก ยิ่งโตก็ยิ่งชอบใช้ความน่ารักของตัวเองเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“ตัวแสบ เอ้าา
