11 ไม่เคย ‘รัก’
1917 คำ
พลั่ก!
“คุณพศิณ!!”
นิตารีบยื่นแขนออกไปประคองร่างสูงที่ล้มลงก้นจ้ำเบาเพราะหมัดหนัก ๆ ของชินแต่ยังไม่ได้สัมผัสตัวเขาเธอก็ถูกมือหนาดึงร่างเข้าไปหาซะก่อน
“มานี่!! จะห่วงมันทำไมผัวยืนหัวโด่อยู่นี่แท้ ๆ นะ!!”
“อ๊ะ!”
นิตาเซเข้าไปปะทะอกแกร่ง เขารวบเอวบางแล้วกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เธอไปดูอาการชายหนุ่มที่นั่งอยู่กับพื้น
“มายืนกอดเมียคนอื่นหน้าบ้าน ถ้าคนที่มีสามัญสำนึกเขาคงไม่ทำกันหรอกนะครับ”
พศิณเช็ดเลือดที่มุมปากออกก่อนจะลุกมาเผชิญหน้ากับชิน สายตาเขาแน่วแน่และเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทั้งสองคนสูงและมีขนาดตัวไล่เลี่ยกันถ้ามีเรื่องกันคงจบไม่สวยแน่
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะค-”
“หุบปากซะนิตา เธอเป็นเมียฉันทำไมถึงไม่เข้าข้างฉันล่ะ!”
เขาหันไปตะคอกเธอด้วยความลืมตัวก่อนจะหันกลับมามองหน้าพศิณด้วยสายตาหาเรื่อง อีกฝ่ายเองก็ไม่ยอมแพ้ชินเขาจ้องตาอีกฝ่ายกลับอย่างไม่กลัว
“พอเลยค่ะ!”
ก่อนที่ใครจะเป็นฝ่ายเริ่มนิตาก็สะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของชินแล้วไปยืนระหว่างสองหนุ่มเอาไว้ เธอหันมองซ้ายที ขวาทีก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขอกับพศิณ
“คุณศิณคะ คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
“สนิทจนเรียกชื่อเล่นเลยงั้นเหรอนิตา จะมากไปแล้วนะ!”
“พอเลยค่ะพี่ชิน!”
เธอหันไปตวาดเขาอย่างเหลืออด ชินชะงักไปเล็กน้อยแล้วทำท่าจะพุ่งเข้าหาพศิณอีกครั้ง
“ถ้าพี่ชินทำร้ายคุณพศิณ นิตาจะไม่ทนแล้วนะคะ”
คำพูดของเธอได้ผลเพราะชินหยุดชะงักอยู่กับที่ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ไม่เข้าใจและความโกรธแต่นิตาก็เลือกที่จะเมินเขา
“งั้นผมกลับดีกว่าครับ”
“ขับรถดี ๆ นะคะ”
“ครับ แต่ก่อนอื่น....”
พศิณก้าวมาข้างหน้าจนใบหน้าแทบชิดกับหน้าของชิน มีเพียงนิตาเท่านั้นที่ขวางระหว่างพวกเขาอยู่
“ผมขอเตือนคุณหน่อยแล้วกัน ถ้าไม่รู้จักรักษาของที่มีระวังจะเสียมันไปนะครับ”
“อย่าเสือกไม่เข้าเรื่องเลย มันเป็นเรื่องของผมกับภรรยา คนนอกไม่เกี่ยว”
ชินจงใจเน้นคำว่าภรรยากับคนนอกอย่างชัดเจนพลางดึงร่างของนิตามายืนอยู่ข้างตัวเอง พศิณได้แต่ส่ายหน้าให้กับชินก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถของตัวเอง
“ไม่รู้จักรักษาของที่มี ระวังคุณจะต้องมานั่งเสียใจ”
“!!”
เขาไม่รอให้ชินได้โต้ตอบพอขึ้นรถได้ก็ขับออกไปด้วยความเร็วสูง นิตาลอบถอนหายใจเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไปโดยมีชินเดินตามมาไม่ห่าง
ท้องฟ้าขมุกขมัวมีเสียงฟ้าร้องเบา ๆ บ่งบอกว่าอีกไม่นานคงมีฝนตก อากาศในตอนนี้เหมือนกับบรรยากาศในบ้านไม่มีผิด
“มันเป็นใคร? ทำไมต้องไปยืนกอดกับมันด้วย?”
“เจ้านายคะ มันสำคัญด้วยเหรอคะ”
นิตาตอบด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยจะใส่ใจนักนั่นยิ่งทำให้ชินโกรธมากขึ้นไปอีก เขาคว้าข้อมือบางเอาไว้แล้วเริ่มออกแรงลากเธอไปยังห้องนอน
“โอ๊ยย ปล่อยนะคะพี่ชิน!”
“จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องฉันจะไม่ปล่อย!”
ปึง! แกร๊ก!
เขาโยนเธอเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับล็อคไว้ไม่ให้เธอหนีออกมาได้ ชินย่างสามขุมเข้ามาหาเธอช้า ๆ บีบให้นิตาถอยไปจนชิดกับเตียง
“เธอมีเวลาไปยืนกอดมันแต่ไม่มีเวลาคุยกับฉันงั้นเหรอ”
“....”
“อย่ามาเงียบใส่ฉันนะนิตา!!”
“ใช่ค่ะ! เพราะเขานิตาเลยยังทนพี่ได้! เพราะเขาเลยทำให้นิตาไม่คิดฆ่าตัวตายไปก่อน! เพราะเขาที่คอยดูแลอยู่ข้าง ๆ เวลาที่นิตาต้องการ!”
“นิตา!!”
“พี่ชินไม่เคยเข้าใจอะไรเลย! พี่เอาแต่โทษนิตาเรื่องที่เราต้องแต่งงานกัน ในตอนที่นิตาพยายามประคับประคองความสัมพันธ์ของเราไว้พี่หายหัวไปอยู่ไหน!!!”
“.....”
“พี่ชินโทษนิตาทุกเรื่อง! ทุกเรื่องเลย!”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะนิตา ฟังฉันหน่อยได้ไหม....”
“เราไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันอีกแล้ว หลีกไปค่ะ”
“ฉันไม่หลีก เธอต้องฟังฉันก่อนสิ!”
น้ำเสียงเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเขาระบายทุกอย่างออกมาด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยเลย....
“นิตาไม่อยากได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจกันอีกแล้ว นิตาเหนื่อยค่ะ เหนื่อยจริง ๆ”
“....”
เธอร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น น้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทำให้ชินยกมือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้เลย น้ำตาไม่เหมาะกับเธอสักนิด
“อย่ามาแตะนิตานะ!”
เธอปัดมือเขาออกอย่างไม่ใยดีพร้อมทั้งออกแรงผลักอกแกร่งไปห่าง ๆ ชินที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขางั้นเหรอ....
“เธอรังเกียจฉันเหรอนิตา ฉันเป็นสามีของเธอนะ”
“สามี? สามีที่ปล่อยภรรยานอนร้องไห้คนเดียว สามีที่หายหัวไปไหนไม่บอกไม่กล่าว สามีที่เอาแต่โทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของนิตางั้นเหรอคะ”
“....”
“ถ้าเป็นแบบนั้น นิตามีสามีเป็นหมาก็ได้ค่ะ”
“นิตา!”
“อย่างน้อยหมามันก็รู้ว่าควรจะกลับบ้านเวลาไหน ไม่เหมือนที่ เอาแต่กินเหล้า เที่ยวกลางคืนไปวัน ๆ”
“ฉันบอกให้เงียบไงนิตา!”
“คุณศิณเขาดีกว่าพี่ชินตั้งหลายอย่าง ถ้านิตารู้จักกับเขาก่อนพี่ชีวิตนิตาคงไม่ต้องทุกข์แบบนี้!”
“มากไปแล้วนะ!”
ชินที่เริ่มโมโหจนขาดสติคว้าตัวนิตามาเขย่าแรง ๆ จนเธอเริ่มเวียนหัว เธอผลักเขาออกสุดแรงพลางหายใจหอบถี่
“เราหย่ากันเถอะค่ะ นิตาจะคืออิสระให้กับพี่เอง”
แววตาของเธอที่มองมาหาเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเด็ดเดี่ยว ในวินาทีที่คำว่าหย่าหลุดออกมาจากปากของเธอชินก็รู้เลยว่า
ตัวเขาไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกแล้ว....
“ไม่....ฉันไม่หย่า!”
“พี่ชิน!”
“ถ้าคิดจะหย่าเพื่อไปเสพสุขกับมันก็เสียใจด้วยเพราะมันจะไม่มีวันนั้น! เธอเป็นเมียฉันไม่มีสิทธิ์ไปเป็นของใครหน้าไหนทั้งนั้น!”
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาบังคับกันนะ นี่ชีวิตของนิตา นิตามีสิทธิ์เลือก!”
“ทำไมจะไม่มีล่ะ เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ ต้องให้เอาใบสมรสไปฟาดหน้ามันก่อนไหม?”
“....”
“ถ้าเธอหนีฉันไปหามันฉันจะฆ่ามันซะ อยากอยู่กับมันมากก็รอตายตามกันไปเลยสิ!!! สงบสติอยู่ในห้องนี้ซะแล้วฉันจะกลับมาคุยอีกครั้ง!”
“พี่ชิน ปล่อยนิตาไปค่ะ!”
เขาไม่ฟังเธอพูดและหันหลังเดินออกจากห้องไป นิตากำลังจะตามออกไปคุยแต่ก็ได้ยินเสียงล็อคประตูจากด้านนอกซะก่อน
“อยู่ในนั้นจนกว่าจะใจเย็นลงแล้วเราค่อยคุยกันอีกที”
ชินพูดแค่นั้นแล้วรีบเดินหนีไป เขาไม่อยากฟัง ไม่อยากหย่าอะไรทั้งนั้น เธอพูดออกมาได้ยังไงว่าจะหย่ากับเขา
“ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาดนิตา”
»»»»««««
ชินปล่อยให้นิตาสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องนอนนานหลายชั่วโมงถึงกลับเข้ามาอีกครั้ง เธอนั่งเงียบ ๆ อยู่บนเตียงกว้าง สีหน้าว่างเปล่าและไร้ความรู้สึกใด ๆ จะสื่อออกมา
“ใจเย็นลงหรือยัง?”
“.....”
“ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันทำไม่ดีแต่นี่เป็นเรื่องของเราอย่าดึงคนนอกเข้ามาเกี่ยวข้องได้ไหม”
“เรื่องของเรา?”
“ถึงเราจะไม่รักกันแต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หรือไง?”
“เพื่อน? เหอะ! พี่ชิน พี่ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสินะ”
“.....”
นิตาลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา แววตาเธอสั่นไหวและเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ชินไม่เข้าใจเลย
“ฉันก็พยายามทำดีที่สุดแล้ว....”
“ถ้าพี่ชินทำได้แค่นี้เราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วค่ะ”
“โธ่เว้ย!! ฉันก็ใจเย็นที่สุดแล้วทำไมไม่เข้าใจกันบ้างห้ะ ได้ อยากไปไหนก็ไป จะไปตายที่ไหนก็เชิญเลย!!!”
“งั้นก็ลาขาดค่ะ”
“เดี๋ยวสิ! นิตาฉันแค่พูดเพราะโกรธ นิตา! นิตากลับมาก่อน!!”
เธอไม่ฟังเสียงเรียกของชินและรีบเดินออกไปจากตัวบ้านโดยไม่ลืมหยิบกุญแจรถของเขาติดมือมาด้วย ก่อนจะขับออกไปพร้อมกับสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างหนัก
“นิตา!!”
เขาตะโกนตามเธอไปแต่ก็เห็นเพียงแสงไฟของรถที่หายลับไปในสายฝน ชินสบถออกมาด้วยความหัวเสียนี่เขาทำอะไรพลาดอีกแล้วงั้นเหรอ?
“โธ่เว้ยยย!!”
ส่วนนิตาก็ขับรถออกมาด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น มือบางเลื่อนหน้าจอโทรออกหาพศิณเพื่อบอกเขาว่าเธอตัดสินใจแล้วที่จะทำตามสิ่งที่บอกไปเมื่อเดือนก่อน
“ต้องจบเรื่องได้แล้วนิตา เราเตรียมตัวมาเพื่อวันนี้ไม่ใช่หรือไง....”
น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มจนแทบมองทางไม่เห็น ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเธอกับเขายังไงก็เป็นมากกว่านี้ไม่ได้
“นิตารักพี่ชินนะคะถึงแม้ว่าพี่จะไม่รักนิตาก็ตามที.....”
»»»»««««
‘บรื้นนน’
ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและสายฝนที่กระหน่ำเทลงมาอย่างบ้าคลั่งมีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งพุ่งทะยานไปถนนที่เปียกลื่นด้วยความเร็วสูง แสงไฟหน้ารถส่องฝ่าหยาดน้ำฝนและถนนที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดเป็นสายแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้มองเห็นทางได้ชัดเจนขึ้นเลย
หญิงสาวที่เป็นคนขับบีบพวงมาลัยไว้แน่น เธอยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ต่างจากสายฝนนอกรถพลางส่งเสียงสะอื้นแข่งกับเสียงฝน
“ฮึก.....”
เธอพยายามตั้งสติและผ่อนความเร็วลง ถ้ายังขับรถแบบขาดสติแบบนี้อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอและลูกก็ได้ มือบางเคลื่อนลงไปลูบหน้าท้องที่แบนราบ แม้จะยังไม่ชัดเจนแต่ในนี้ก็มีอีกชีวิตที่กำลังเติบโตเงียบ ๆ อยู่ในท้อง
แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.....
‘เอี๊ยดดด’
โคร่มมม!!!!
"กรี๊ดดดด!"
เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงล้อที่บดไปกับพื้นถนน รถเก๋งสีดำเสียหลักสะบัดก่อนจะพลิกคว่ำ กระจกทั่วรถแตกกระจายบางส่วนกระเด็นมาบาดตามแขน ขาและใบหน้าของเธอ นิตารับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วร่าง ในหัวหนักอึ้งและมึนงงจนคิดอะไรไม่ออกไปครู่ใหญ่
“อึก...ละ ลูก.....”
- ผู้เขียน
