ชิงเยี่ยนหน้าแดงก่ำเมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ แต่มิใช่เพียงแค่คำพูดแต่นางพึ่งรู้สึกว่าถูกท่านอ๋องรังแกเมื่อเขาเริ่มสอดใส่กายล่างเข้ามาและเริ่มกระแทกจนนางเริ่มพูดไม่เป็นคำ
“อื้ออ….อ๊าา”
“ชิงเยี่ยน ข้ารักเจ้ายิ่งนัก”
“หมิงจ้าน อ๊าา”
เสียงของชิงเยี่ยนถูกกลืนหายไปทันทีเมื่อท่านอ๋องก้มลงจูบนาง ลิ้นของเขาควานหาความอบอุ่นในปากนางอย่างไม่สิ้นสุดแม้คนในอ้อมกอดจะเริ่มต้านทานแรงกระแทกเริ่มไม่ไหว
เล็บนางเริ่มจิกเขาเป็นสัญญาณให้เขาเร่งจังหวะขึ้นเพราะนางใกล้จะถึงฝั่งแล้ว ลั่วหมิงจ้านรู้ดีว่าชิงเยี่ยนทนได้ไม่นานเพราะสำผัสที่ร้อนแรงของเขานั้นถูกเก็บกดมาหลายวัน
“อ๊าา…ท่านอ๋องเพคะ”
“เรียกชื่อข้าชิงเยี่ยน เอ่ยนามของข้า..เร็วเข้า”
“หมิง..หมิงจ้าน อ๊าาา”
เสียงดังของกล้ามเนื้อที่กระแทกถี่ๆทำเอาชิงเยี่ยนทนไม่ไหวอีกต่อไป นางส่งเสียงร้องดังจะจังหวะสุดท้ายที่แทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความเสียวซ่านราวกับถูกปลดปล่อยจา
