ชิงเยี่ยนเดินมาพร้อมกับผ้าห่มและเครื่องนอน ในคราแรกนางคิดว่าจะหอบมานอนเฝ้าเขาเพื่อง้อท่านอ๋อง แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินที่เขาบอกว่า “ไม่มีเวลามาเอาใจผู้ใด”
“ท่านอ๋องมิต้องเสียเวลาปั้นพระพักตร์เพื่อเอาใจผู้ใด จะได้มิทรงเหน็ดเหนื่อยมากกว่านี้ จางจื่อท่านรับไปเถิด”
ชิงเยี่ยนส่งเครื่องนอนนั้นให้จางจื่อที่รับไปอย่างตกใจระคนแปลกใจ นี่มิใช่ว่าพระชายาตั้งใจจะมาง้อท่านอ๋องหรอกหรือ กลับกลายเป็นว่านางมาได้ยินในสิ่งที่ไม่ควรได้ยินเสียแล้ว
ท่านอ๋องเองก็ดูเหมือนจะทรงทราบว่าหลุดปากพูดแรงไปเสียแล้วเมื่อนางเดินหันหลังกลับไปเขาจึงรีบเรียกเอาไว้ทันที
“นั่นเจ้าจะไปที่ใด”
ชิงเยี่ยนหันกลับมา สายตานางมิได้อบอุ่นอย่างที่เขาเคยเห็นอีกแล้ว ดวงตานางบวมเล็กน้อยซึ่งมองก็รู้ว่าคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เสียงที่ขึ้นจมูกนั้นทำให้เขารู้ได้ทันที
“ทูลลาเพคะ”
ท่านอ๋องพยายามยันตัวลุกขึ้นแต่กลับทำแท่นฝนหมึกและพู่กันหกรดร
