“เรื่องนั้น ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน”
“แล้วเหตุใดต้องมากล่าวหาว่าท่านอ๋อง…ทำบางอย่างกับหม่อมฉันเพื่อให้จำเขาไม่ได้”
“เพราะเขาไม่รู้ว่าเจ้าความจำเสื่อม ที่จริงเรื่องที่เจ้าป่วย ข้าเองก็มิได้บอกผู้ใดมากนัก มีเพียงพี่ใหญ่และพี่สามเจ้าเท่านั้นที่ข้าบอก”
“พี่ใหญ่และพี่สาม”
“เจ้าอย่าบอกว่าเจ้าก็ลืมพวกเขา”
“ไม่ลืมหรอกเพคะ พวกพี่ๆทั้งสองคนดีกับหม่อมฉันมาตั้งแต่เด็ก จะลืมได้เช่นไร”
“แต่เจ้าจำจางลู่หยวนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กไม่ได้งั้นหรือ”
“เพื่อนในวัยเด็ก…โอ๊ะ…โอ๊ยย”
“ชิงเยี่ยน!! เจ้าปวดหัวอีกแล้วงั้นหรือ”
“เพคะ หม่อมฉัน…รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เจอเขา หากว่าเป็นดังที่เขาพูดเหตุใดเมื่อพบหน้าเขาหม่อมฉันจึงไม่ได้มีความรู้สึกใดๆเลย ไม่เหมือน…”
“ไม่เหมือน…เจ้ากำลังจะพูดสิ่งใด”
“ไม่เหมือนตอนพบพระองค์ ข้าก็..หลงรักพระองค์ทันที แต่กับชายคนนั้นข้าทั้งกลัวและก็รู้สึกว่า…มีบางอย่างที่…”
“ช่างเถอะนะ เจ้าไม่
