ชิงเยี่ยนล้มลงในอ้อมกอดของท่านอ๋องอีกครั้ง นางมองไปยังลานที่ว่างเปล่าตรงหน้าด้วยหัวที่หนักอึ้งก่อนจะหมดสติไปอีกครั้งพร้อมกับเสียงร้องเรียกที่นางคุ้นเคย
“ชิงเยี่ยน!!”
ห้องบรรทมท่านอ๋อง
ชิงเยี่ยนค่อยๆลืมตาขึ้นมา ท่านอ๋องนั่งอยู่ข้างๆ นางเมื่อเห็นนางฟื้น
“ชิงเยี่ยน เป็นเช่นไรบ้าง”
“ข้า….เป็นอะไรไปเจ้าคะ”
“เจ้าสะดุดล้มน่ะ แล้วก็สลบไปตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
“หม่อมฉันสลบไปหรือเจ้าคะ แล้ว…ท่านพี่ ว่าวหม่อมฉันเล่าเจ้าคะ”
ท่านอ๋องมองนางอย่างนึกแปลกใจ นางไม่ถามเรื่องบาดแผลบนตัวนางด้วยซ้ำแต่กลับถามหาว่าวที่ปลิวไปแล้ว
“ข้าให้คนเก็บเอาไว้ให้เจ้าแล้ว แต่ตอนนี้เจ้ายังไปเล่นไม่ได้นะ เพราะยังบาดเจ็บอยู่”
“เสียดายจัง กำลังเล่นสนุกเลย”
“เอาไว้วันหลังค่อยเล่น”
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“มีสิ่งใด”
“จดหมายเชิญจากกรมพิธีการ เรียนเชิญท่านอ๋องและพระชายาเสด็จเปิดงานเทศกาลโคมไฟในเมืองพ่ะย่ะค่ะ”
“เทศกาลโคมไฟ
