“ข้าบอกให้เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้น!!”
ชิงเยี่ยนหยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันมาหาเขา ท่านอ๋องเดินมาดึงแขนนาง
“กลับไปนอน”
“ไม่เพคะ หม่อมฉันจะกลับไปที่เรือนหลังของหม่อมฉัน”
“พระชายา ข้าสั่งให้เจ้ากลับไปนอน”
“ไม่ พระองค์กลับไปเถิดเพคะคืนนี้หม่อมฉัน…”
ท่านอ๋องก้มลงอุ้มนางขึ้นมาและไปวางที่เตียง นางจะลุกขึ้นแต่ถูกเขากดเอาไว้
“ปล่อยนะเพคะ หากพระองค์ไม่อยากทำเช่นนี้ก็อย่าได้ฝืนพระทัย”
“นี่เจ้า..ความทรงจำเจ้ากลับมาแล้วใช่หรือไม่”
“จะกลับหรือไม่กลับต่างกันอย่างไรในเมื่อความรู้สึกของพระองค์ก็มิได้เปลี่ยนไป ยังเย็นชาเช่นเดิมปล่อยข้านะ”
“เฮ้อ ชิงเยี่ยนเจ้าฟังข้าก่อนเจ้ามาอยู่ที่นี่ร่วมเดือนหากจู่ๆกลับไปคนจะสงสัยเอาได้”
“เช่นนั้นคืนนี้หม่อมฉันจะนอนที่นี่ก็ได้ แต่วันพรุ่งนี้หม่อมฉันจะกลับไปเรือนหลังตามพระบัญชาของท่านอ๋อง”
“เหตุใดเจ้าจึงไม่มีเหตุผลถึงเพียงนี้”
“ก็เพราะเหตุใดพระองค์จึงไม่แสดงความรักกับหม่อ
