บทที่34
หลายนาทีต่อมา…
หลังจากที่ฉันกับพี่โยธานั่งรถกันเรียบร้อยแล้ว ขบวนรถก็เคลื่อนตัวออกจากโรงแรมที่เป็นสถานที่จัดงานบายเนียร์ของคณะฉัน ซึ่งระหว่างทางที่นั่งรถกันมาฉันก็แอบเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งหน้าตายไปด้วยตลอด คืออยากรู้ไงว่าเขากำลังทำหน้ายังไง
สรุปหน้าตายตลอดทาง...
"ตกลงพี่จะไปไหน" เมื่อนั่งรถมาสักพักแล้ว แต่ยังไม่ทราบว่าสถานที่ที่พี่โยธาต้องไปคือที่ไหน ฉันก็เลยลองถามดู แต่มันก็เท่านั้นแหละ เพราะคนถูกถามเขาเอาปากเข้าเซฟไปแล้ว เหอะ นั่งเงียบขนาดนี้ อย่ามาพูดกับฉันทีหลังเชียวนะ ฉันจะไม่พูดด้วยเหมือนกัน!
เมื่อเหลือบมองพี่โยธาอีกรอบแต่เขาก็ยังนั่งหน้านิ่งเหมือนเดิมฉันเลยรู้สึกฉุนขึ้นมาเลยยกมือกอดอกหันหน้าออกไปทางหน้าต่างรถแทน ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดออกมาจนกระทั่งที่รถขับเลี้ยวเข้ามาในบริเวณบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง
ซึ่งมันคงไม่ใช่บ้านธรรมดาแน่นอนเพราะนี่คือบ้าน!!! แม่เอ้ย ใหญ่โ
