บทที่33
2ชั่วโมงต่อมา…
“พริก…” ฉันกำลังเดินออกมาจากตัวโรงแรมเพื่อออกไปรอพี่โยธามารับหลังจากที่งานข้างในใกล้จะปิดงานแล้ว แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกชื่อของฉันจากทางด้านหลัง ฉันเลยชะงักเท้าไว้แล้วหันไปดูว่าเสียงใคร
แต่พอเห็นหน้าคนเรียกเท่านั้นแหละหัวใจฉันสั่นพร้อมเกิดความกังวลขึ้นมาทันที
“พี่ภาคิน” ใช่ค่ะ คนที่เรียกฉันไว้เมื่อกี้ก็คือพี่ภาคิน และตอนนี้เขาก็กำลังเดินเข้ามาหาฉันแล้วด้วย
ให้ตายเถอะ! พี่โยธามาถึงหรือยังเนี่ย ฉันกลัวจะเป็นจังหวะนรกที่พี่โยธาดันมาเห็นฉันยืนคุยกับพี่ภาคินพอดีนะสิ
“คืนนี้สวยจังเลยนะครับ” พอพี่เขาเดินมาถึงตรงหน้าฉันปุ๊บ เขาก็ชมฉันทันทีแถมยังยิ้มให้ฉันอีกด้วย ถ้าเป็นตอนก่อนจะตกลงคบกับพี่โยธาฉันคงอ่อนระทวยกับรอยยิ้มของพี่เขาไปแล้ว
แต่ตอนนี้ฉันว่อกแว่กไม่ได้เพราะฉันมีพี่อยู่โยธาอยู่แล้วทั้งคนอีกอย่างฉันก็สัญญากับพี่เขาแล้วด้วยว่าจะไม่หวั่นไหวกับคนอื่นเด็
