บทที่36
เช้าวันต่อมา...
อือ~ ฉันสะลึมสะลือตื่นหลังจากที่รู้สึกตัวเพราะแสงแดดจากข้างนอกลอดผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบกับใบหน้า ฉันขยิบตาปรับม่านตาอยู่สักพักก็เตรียมจะยันกายลุกขึ้นมานั่งตรง แต่จู่ๆ ฉันกลับขยับตัวไม่ได้เหมือนมีอะไรหนักๆ พาดไว้บนเอวของฉัน ฉันเลยลองเอามือลงไปข้างในผ้าห่มคล้ำๆ อยู่สักพักก็เจอกับอะไรบางอย่างที่แข็งๆ ยาวๆ เหมือนท่อนไม้ตรงบริเวณหน้าท้องของตัวเอง เลยจับไว้แล้วดึงผ้าห่มออกจึงได้รู้ว่าไอ้ท่อนแข็งๆ ที่เหมือนท่อนไม้เมื่อกี้มันคืออะไร
"ชิ๊ แขนหนักเป็นบ้าเลย" ใช่แล้วไอ้ท่อนที่ว่าเมื่อกี้ก็คือท่อนแขนของพี่โยธาที่พาดไว้บนเอวฉัน ทำคนอื่นโมโหแล้วยังมีหน้ามานอนกอดเขาอีกนะ เดี๋ยวก็เขียนใบสั่งจ่ายค่าปรับข้อหาแต๊ะอั๋งคนอื่นก่อนได้รับอนุญาตหรอก
แล้วดูเอาเถอะ นอนขี้เซาชะมัดเลย ยกแขนออกขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวอีก...
ฉันนอนมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่โยธาขณะที่ยังหลับตาพริ้มด้วยสายตานึกหมั่
