ภูพันหมอก
1186 คำ
“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวตอบรับคำปลอบโยนของเขา ในขณะที่ชายหนุ่มหลุบสายตามองคนในอ้อมแขนอย่างครุ่นคิด ตอนนี้มีแค่เธอที่ตอบคำถามของเขาได้ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาคงต้องยอมฟังมันไปก่อน
“เอ่อ! คุณ...คุณปล่อยฉันก่อนสิคะ” เอิงเอยขยับตัวไปมาในอ้อมแขนของชายแปลกหน้า ก็พอจะรับรู้ถึงความอบอุ่นของร่างกายเขานะ แต่ว่าเธอกับพันเพลิงไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมายืนกอดกันแบบนี้นี่นา
“ว่าแต่ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าคุณล่ะ หรือว่าอายุเราห่างกันมากเหรอ เธออายุเท่าไหร่” เขาเอ่ยถาม ซึ่งเรื่องนั้นเอิงเอยไม่มีข้อมูลนี่สิ
“ฉันอายุยี่สิบสี่ค่ะ ส่วนคุณ...” เธอบอกเขา พลันความคิดก็แล่นเข้ามาในหัวว่าเธอควรจะป้องกันตัวด้วยการ “คุณอายุน้อยกว่าฉันค่ะ”
“ฉันเป็นรุ่นน้องเธองั้นเหรอ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าเขาจะอายุน้อยกว่ายัยตัวเล็กนี่ สำหรับเอิงเอยเองถ้าให้เดาจากหน้าตาของเขาแล้ว หญิงสาวก็ไม่แน่ใจหรอกว่าเขาจะอายุน้อยหรือมากกว่าเธอ แต่ตอนนี้เพื่อควบคุมความประพฤติของเขาไปในตัว การที่ให้พันเพลิงอายุน้อยกว่าน่าจะเป็นทางเลือกที่ดี
“ใช่ค่ะ แต่น้อยกว่าแค่ไม่กี่ปี อ๊ะ! ถึงจะอย่างนั้นคุณก็ให้ความสำคัญกับความห่างของเรานะคะ คุณเลยสุภาพกับฉันมากไงล่ะ คุณใจดี และเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมาก” เธอเพ้อเจ้อไปเรื่อย ทว่าเขากลับพยักหน้ารับหงึก ๆ นี่สิ จู่ ๆ ก็พูดง่ายเลยเหรอ
“งั้นฉันควรเรียกเธอว่า ‘พี่เอย’ สินะ ไม่สิ! ต้องบอกว่าผมควรเรียกพี่เอย” เขาพึมพำแล้วเผยยิ้มออกมาบาง ๆ แววตาที่เคยดุดันก็ดูอ่อนลงเล็กน้อยเช่นกัน ไม่ยักรู้เลยว่าเขาก็ทำท่าทีและสีหน้าแบบนี้ได้ด้วย และมันทำให้เอิงเอยผ่อนคลายความเกร็งเครียดลงไม่น้อยเลย
“อืม...แล้วแต่นายเลย เราเรียกกันเหมือนเดิมก็ได้” เธอเออออไปกับเขาอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อพูดมาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องแถต่อสิ
“แล้ว...”
“พอก่อนนะ! คือพี่เพิ่งจะกลับมาจากงานศพ เหนื่อยมาก ๆ เลยล่ะ นายเองก็เพิ่งฟื้นด้วย นายไปอาบน้ำไหม พี่เองก็เหมือนกัน เราควรพักกันก่อนดีไหม” เมื่อเขาทำท่าจะตั้งคำถามมาอีก หญิงสาวจึงต้องรีบตัดบทเพราะตอนนี้สมองเธอมันล้ามาก ยังไม่อยากคิดสตอรี่เกี่ยวกับเรื่องของเธอและพันเพลิงแล้วล่ะ ขอพักก่อนเถอะพ่อหนุ่ม
“โอเคครับ พี่ว่าไงผมก็ว่างั้น พี่คงเหนื่อยแย่ ถ้าผมไม่เกิดเรื่องคงจะได้ไปช่วยงานพี่แล้ว ขอโทษที่ทำให้ลำบากครับ” เขาว่ามา ราวกับคนที่สับสวิตช์จากสัตว์ป่าสู่ลูกหมาน้อยตัวโตเลย แบบนี้ค่อยดีหน่อย
“ไม่เป็นไรนะ ช่างมันเถอะ นายเห็นประตูสีฟ้านั่นไหม นายไปอาบน้ำในนั้นนะ พี่จะวางชุดใหม่เอาไว้ที่เก้าอี้หน้าประตู” เธอบอกเขา
“แล้วพี่ล่ะครับ อาบพร้อมผมไหม” พันเพลิงหยั่งเชิงเธอ
“ไม่มีทาง! เอ่อ...คือว่าห้องพี่อยู่ที่ชั้นสอง พี่จะไปอาบน้ำที่นั่น นายก็อาบข้างล่างนะ นี่ของนาย” ความตกใจทำเธอโพล่งเสียงหลง ก่อนจะค่อย ๆ สงบใจแล้วอธิบายให้เขาฟัง ขาก็เดินไปหยิบของใช้มาให้เขา
“โอเคครับ” เขาเอ่ยแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างว่าง่าย เธอจึงจัดแจงเอาชุดผู้ป่วยชุดใหม่มาวางไว้ให้ ดูท่าแล้วคงต้องหาเสื้อผ้าให้พันเพลิงด้วยสินะ ในเมื่อเขาฟื้นคืนสติมาในสภาพผู้ป่วยความจำเสื่อมที่ไม่มีข้อมูลอะไรติดตัวมาเลย คงต้องให้เขาอยู่ที่นี่ไปก่อน
หลังเข้ามาในห้องน้ำพันเพลิงก็กวาดสายตามองพื้นที่แคบ ๆ นั่นด้วยความรู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย ชายหนุ่มจึงไม่รู้ว่ามันเป็นผลพวงของอาการบาดเจ็บหรือเพราะเขาไม่คุ้นชินจริง ๆ ห้องน้ำที่ไม่มีแม้เครื่องทำน้ำอุ่น โถปัสสาวะแบบนั่งยอง กับตะขอตัวเอสสำหรับแขวนผ้าเนี่ยนะ แค่เห็นข้าวของพวกนี้ก็รู้สึกขัดใจ และไม่อยากใช้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ทำไมมัน...” เขาพึมพำเพียงแค่นั้น ยังไงก็คงต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน
ว่าแล้วชายหนุ่มจึงจัดการเปลื้องชุดผู้ป่วยสีเขียวอ่อน ที่หน้าอกด้านซ้ายเสื้อมีสกรีนโลโก้เครื่องหมายกาชาดสีเขียวเข้ม และชื่อร้านหมอย***านภูพันหมอก ซึ่งคงจะเป็นชื่อของสถานที่แห่งนี้สินะ ยิ่งสำรวจก็ยิ่งเห็นว่าร่างกายกำยำของตัวเองเต็มไปด้วยรอยแผลจาง ๆ นับไม่ถ้วน ทำให้พันเพลิงรู้ว่าก่อนหน้านี้เขาคงเจอศึกหนักมาจริง ๆ ถึงกับนอนไม่รู้สึกตัวมาสามเดือน มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ภาพของหญิงสาวที่ติดอยู่ในหัวนี่ก็ด้วย มีความเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า พันเพลิงอยากรู้เหลือเกิน
อีกด้านหนึ่ง...ณ บ้านใหญ่ตระกูลลินน์ เขต MDL
การหายตัวไปของทายาทรุ่นที่ 5 ทำให้บรรดาผู้อาวุโสในตระกูลเป็นกังวลไม่น้อย ถึงขั้นสั่งการให้ทายาททุกสายออกตามหาตัวพันเพลิงทันทีที่ขาดการติดต่อไป เพราะนี่ไม่ใช่การหายตัวไปครั้งแรกของชายหนุ่มผู้มีความพิเศษทางด้านร่างกายและค่อนข้างอันตรายต่อผู้คน
“เป็นยังไงบ้างครับ” เสียงของผู้เป็นบิดาอย่าง ‘พันวา’ เอ่ยถามหนึ่งในแฮ็คเกอร์ของตระกูลที่กำลังตามหาพิกัดของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ตั้งแต่พันเพลิงขาดการติดต่อไป ‘ยุนนาบี’ ภรรยาของเขาก็เป็นกังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ห่วงว่าลูกชายจะถูกลักพาตัวไป
“เจอแล้ว แต่สัญญาณอ่อนมากแถมเป็นต่างจังหวัดเลยแฮะ” เสียงของ ‘สีเทียน’ เอ่ยขึ้น ทำให้พันวารีบเดินมาดูที่หน้าจอทันที
“จังหวัดนี้คือที่ที่ผมให้ไอ้หนูไปสำรวจพื้นที่ทำโรงแรมครับ”
“จากพิกัดจุดนี้เป็นภูเขารึเปล่า เฮียลองซูมอีกหน่อย” คนเป็นพี่ชายอย่าง ‘พระพาย’ ซึ่งอยู่ในฐานะลุงของพันเพลิงลุกมาสมทบ
“เดี๋ยวเอาขึ้นจอใหญ่ให้ จะได้ดูพร้อมกัน” สีเทียนว่า แล้วจัดการส่งภาพขึ้นจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ให้ทุกคนดู
“ภูพันหมอก...ไม่ใช่จุดที่นายจะทำโรงแรมนี่ ไอ้หนูไปทำอะไรแถวนั้น” เมื่อซูมจนชื่อสถานที่ปรากฏขึ้นมา คนเป็นลุงอย่าง ‘วาโย’ ก็ยิ่งสงสัย หรือว่ามันจะเกิดเรื่องกับหลานชายของเขาจริง ๆ
- ผู้เขียน
