ได้ยินว่ามันตายยาก
1078 คำ
พลั่ก!
สิ้นคำนั้นร่างบอบช้ำที่ไม่น่าจะลุกขึ้นมาได้กลับลุกพรวดขึ้นมา แล้วคว้าบีบเข้าที่ลำคอคู่สนทนาด้วยแรงโทสะร้าย กำปั้นหนักหน่วงซัดใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างแรงจนจมูกโด่งเบี้ยวไปอีกทาง ไม่มีแม้โอกาสร้องขอความปรานี แรงปะทะก่อเกิดเสียงลั่นของกระดูกใบหน้าที่แตกร้าว หยาดเลือดสีสดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลยิ่งกระตุ้นให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัวเร็วมากขึ้น นัยน์ตาสีแปลกทอประกายอำพันอมส้มช้อนขึ้นมองคนที่เหลือ ก่อนที่เรียวปากบางสวยจะแสยะยิ้มร้ายออกมา
“หึ! ไอ้เวรนั่นน่าโมโหจริง ๆ มันไม่อยากเก็บกูไว้ เลยส่งพวกมึงมากำจัดกูทิ้ง ระยำจริง!” เสียงเย็นเยียบเอ่ย ในใจเดือดดาลเหลือเกิน
พลั่ก!
พลั่ก!
ว่าแล้วหมัดหนักหน่วงก็ซัดซ้ำเข้าที่เดิม ก่อนมือที่ชุ่มไปด้วยเลือดเยิ้มจะขยุ้มเข้าที่เส้นผมอีกฝ่าย ลากรั้งร่างที่ถูกตะบันหมัดจนไร้สตินั้นขึ้นมาแล้วเหวี่ยงไปใส่พวกที่เหลือ แม้ร่างกายจะไม่พร้อมแต่การปะทะก็ไม่อาจเลี่ยงได้ เขาต้องกลับไป...ต้องไปจากที่นี่ให้ได้!
“เล่นแม่งเลย!” เสียงกร้าวร้องสั่งการ
รับจ้างงานในวงการสีเทามาก็นาน แต่พวกเขาไม่เคยพบเจอใครที่อึดถึกเท่าไอ้เวรนี่มาก่อนเลย ว่าแล้วกลุ่มคนที่มาพร้อมอาวุธมีคมในมือต่างก็พุ่งเป้ามาที่พันเพลิงเพียงคนเดียว ไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้รู้การเคลื่อนไหวของเขาและตามมาถึงที่นี่ได้อย่างไร พวกมันตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่อย่างหนึ่งที่เขาเดาได้คือคนสั่งการ พันเพลิงฝืนพาร่างกายที่บาดเจ็บหนักจนเคลื่อนไหวราวกับซากศพให้หยัดยืนไว้ คืนนี้ต่อให้เหลือลมหายใจเพียงรวยรินเขาก็จะไม่ยอมตายไปง่าย ๆ ขอโอกาสเพียงเล็กน้อยให้เขารอดไปได้ สาบานเลยว่า...จะออกล่าและฆ่าแม่งเรียบ!
ทว่าเมื่อการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นจริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มรู้สึกว่าเขาคำนวณทุกอย่างผิดไปหมด การต่อสู้อย่างบ้าคลั่งเพื่อเอาชีวิตรอดมันคงจะดีถ้าร่างกายพร้อมกว่านี้ แต่คืนนี้ท่าทางจะไม่ใช่วันของเขาสินะ ต้องมาตายในป่าแห่งนี้จริง ๆ น่ะหรือ แค่คิดพันเพลิงก็หัวเสียแล้ว
พลั่ก!
ผัวะ!
การฝืนกล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างให้ขยับอย่างหนัก มันไม่ต่างกับติดระเบิดเวลาให้ตัวเองเลย เมื่อนาฬิกาชีวิตของเขามันกำลังนับถอยหลัง ยิ่งสู้ก็ยิ่งไม่เหลือกำลังป้องกันตัวเอง ร่างกายบอบช้ำกับของแข็งที่ซัดตีลงมาซ้ำ ๆ อย่างไรก็สู้ไม่ไหว ปัดได้ทางหนึ่ง ก็โดนอีกทางอยู่ดี คนพวกนี้รู้ว่าจะต้องจัดการกับเขาอย่างไรสินะ พวกมันถึงได้ซ้อมเขามาตลอดทาง หยาดเลือดที่ไหลผ่านม่านตานี่ก็ช่างเป็นอุปสรรค แขนขามันเจ็บจนชาราวกับเส้นตึงไปหมด ขยับตัวลำบากเสียแล้ว ราวกับร่างกายถูกตรึงไว้ด้วยหมุด เคลื่อนไหวไม่ได้ดั่งใจเลย คมมีดที่กรีดผ่านผิวครั้งแล้วครั้งเล่า ของแข็งที่ฟาดใส่อย่างไร้ปรานี เขาทนไม่ไหวแล้ว แม่งเจ็บจนแทบบ้า!
พลั่ก...ตุบ!
หางตาที่มองเห็นพลั่วเหล็กราง ๆ ก่อนที่มันจะซัดเข้าที่หัวอย่างแรง ทำให้เจ้าของร่างสูงล้มลงทั้งยืน ไม่ต้องพูดเรื่องฝืนต่อเลย เมื่อแรงปะทะครั้งนี้มันแทบพร่าผลาญสติของเขาไปจนหมดสิ้น
“แม่งเอ้ย! แฮ่ก ๆ กว่าจะเอามันลง เหนื่อยฉิบหาย”
“ซ้อมจนเละเทะขนาดนั้นแล้วมันยังลุกมาสู้ได้ แม่งอึดจัดเลย”
“บอกแล้วว่าไอ้พันเพลิงมันมีเชื้อบ้า คน ๆ นั้นเลยบอกให้ซัดที่หัวมันอย่างเดียวไง ไอ้เวรนี่...ได้ยินว่ามันตายยาก”
“ทุบแม่งให้เละซะดีมั้งลูกพี่” ใครคนหนึ่งง้างพลั่วขึ้นอย่างเดือดดาล แต่กลับถูกน้ำเสียงดุดันปรามไว้เสียก่อน
“มึงอย่าเรื่อยเปื่อย รีบฝังมันให้จบ แล้วดูสภาพไอ้เวรที่โดนมันอัดด้วย แม่งตายรึยังวะ กูต้องฝังมันด้วยไหม วันนี้พวกมึงทำงานไม่ได้ดั่งใจกูเลย” คนที่ออกคำสั่งเอ่ยอย่างหงุดหงิด กว่าจะเอาตัวพันเพลิงมาที่นี่ได้เขาเสียกำลังคนไปไม่น้อยเลย ไอ้หมอนี่มันถึกเกินคนจริง ๆ สินะ
“น่าจะยังไม่ตายนะลูกพี่ แต่หน้ามันยับมากเลยอะ”
“มึงสองคนเอามันไปรอที่รถก่อน ไม่รู้แม่งจะตายระหว่างทางไหม” คนเป็นลูกพี่สั่ง หายใจอยู่น่ะใช่ แต่โดนซัดจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นขนาดนั้น เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะทบพิษบาดแผลได้แค่ไหน ที่นี่อยู่ห่างไกลจากโรงพยาบาลเสียด้วยสิ
แซ่ก ๆ
แซ่ก ๆ
ไม่ว่าตอนนี้จะได้ยินอะไรมันก็ดูไร้ความหมายเสียแล้ว เมื่อในหูรับรู้เพียงเสียงของพลั่วเหล็กที่กำลังขุดดินเพื่อฝังร่างเขา ไม่มีโอกาสบอกลาใคร เจ็บจนไม่มีแม้แต่แรงจะขยับปากแล้วล่ะ
“ฉิบหาย! ฝนโปรยลงมาแล้วว่ะ ฝังแม่งทั้งแบบนี้แหละ เดี๋ยวมันก็ขาดใจตายไปเอง แค่นี้มันก็ขยับไม่ได้แล้ว พวกมึงรีบ ๆ เลย!”
ตุบ!
พลันร่างของชายหนุ่มก็ถูกถีบลงไปในหลุมอย่างแรง ก้อนดินที่ถูกตักครั้งแล้วครั้งเล่าสาดทับถมลงบนร่างอันไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของเขา กลิ่นชื้นเหม็นหืนของเศษซากสัตว์รวมถึงต้นไม้ใบหญ้านานาพรรณซึ่งย่อยสลายกลายเป็นอินทรียสารในดินมันไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิด ไอ้พวกนี้มันเลือกที่จะ ‘ฝังเขาทั้งเป็น’ เลยสินะ ต้องบอกลาชีวิตที่ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนี่จริง ๆ แล้วเหรอ ใกล้จะถึงวันเกิดม๊าแล้วแท้ ๆ ยังไม่ได้เตรียมของขวัญเลย
‘ผมคงไม่ได้กลับไปแล้วสินะ...ม๊าครับ ป๊าครับ!’ พันเพลิงคิดอย่างเศร้าใจ เขาต้องมาจบชีวิตในพื้นที่ห่างไกลแห่งนี้จริง ๆ น่ะหรือ
- ผู้เขียน
