ทว่า ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ทำงานที่นี่ ฉันไม่เคยได้เห็นหน้ากำนันผยองเลยสักครั้ง ได้ยินก็แต่เสียงตวาดลั่นบ้าน เสียงอาละวาดทำลายข้าวของจากชั้นสองของบ้าน ในทุกย่ำดึกของทุกคืนแค่นั้นเอง
“เสียงร้องยังกับเสือ อาละวาดอีกแล้วสินะ อยากเห็นกับตาตัวเองจัง”
ฉันนอนคิดวนๆอยู่บนเตียงว่าจะเอายังไงกับคืนนี้ดี จะอดทนทำงานที่นี่จนเจอโอกาสงามๆ หรือควรหาโอกาสให้ตัวเองดีล่ะ
“ไม่สิ จะชิลไปเรื่อยๆแบบนี้ไม่ได้สิวะ! ..ฉันมาที่นี่อย่างมีแพสชั่นนะโว๊ย ฉันไม่ได้มาเล่นๆ”
เพราะงั้น..ฉันควรจะเดินออกจากห้องนอนคนใช้ แล้วเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ เปิดประตูเข้าไปในห้องท่านเจ้าของบ้าน แล้วรับใช้ท่านอย่างขยันขันแข็ง และถึงอกถึงใจสิ
แน่นอน..ฉันไม่ควรไปแบบมือเปล่า เผื่อโดนจับได้ จะได้มีข้ออ้าง
ฉันเลยเข้าไปชงชาคาโมมายด์ในห้องครัว แล้วเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบงัน เหมือนแมวขโมย ท่ามกลางแสงไฟสีส้มจากโคมไฟเป็นจุดๆ
เวลาราว
