“ใครๆก็ว่าอย่างนั้นค่ะ” ฉันกระซิบเสียงแหบพร่า มือน้อยบีบคลำลำเอ็นอย่างตื่นเต้น อยากรู้อยากเห็นว่ามันยังใช้การได้หรือไม่ “โอ๊ะ..” ในที่สุดมันก็แข็งตัวขึ้นมาในเวลาอันรวดเร็ว สมกับเป็นม้าศึกแห่งเมืองทับตะวัน เจ้าตัวโตดิ้นสั่นชูชันเป็นแท่งเลยทีเดียว “อืมม..หนูเสียมารยาทมั้ยคะ ที่มาปลุกท่านกลางดึกแล้วนี้”
เขาไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าฉันนิ่งงัน ปนสับสน ขณะร่างกายเริ่มเร่าร้อนด้วยไฟราคะ เลือดในกายเดือดพล่าน ปั่นป่วนในอารมณ์จนหายใจติดขัด
“อืมมม..” ฉันครางกระเส่าเบาๆ ล้วงควักลำเอ็นยาวใหญ่ราวเจ็ด-แปดนิ้วออกมาจากกางเกงผ้าไหมสีน้ำเงินแล้วสาวรูดลำเนื้อช้าๆ เนิบๆ
“โอววว” เขาเผลอครางแผ่วเบา แก่นกายกระตุกเล็กๆ ลืมหายใจไปชั่ววินาทีหนึ่ง..
“ว๊าวว ใหญ่จัง!!” ฉันส่งเสียงตื่นเต้นเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่ ได้คำตอบละว่าทำไมเขาถึงเป็นผู้มากล้นอำนาจบารมีในถิ่นนี้ เพราะเขามันยิ่งใหญ่แข็งแกร่งยิ่งกว่านักรบนี่
