เมื่อทิพวรรณสะใภ้ใหญ่ออกจากห้องซักล้างไป โดยไม่ได้พูดคำว่าไล่ออก เหมือนแพรถึงกับอุทานโล่งใจ พี่รับใช้อีกสองคนก็อารมณ์เดียวกัน
“โฮโมนส์คนท้องนี่แหละน่ากลัวที่สุด” พี่อารีย์ลงมือรีดผ้าต่อ “ถ้าคุณเธอกรี๊ดแล้วลูกหลุดขึ้นมาจะทำไง”
“โชคดีไปแพร ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกัน” พี่ละอองปลอบอย่างเห็นใจ “ประตูห้องซักล้างน่าจะซ่อมลูกบิดซะที มันเสียมาเกือบปีแล้วเนี่ย เวลาทำงานรู้สึกเสียวสันหลังทุกที”
“ถ้าไม่อยากเสียว ก็ปิดปากให้สนิท จะได้ไม่โดนไล่ออกเพราะปากพาซวย”
“แต่คนที่มีสิทธิ์ไล่คนรับใช้ออก มีแค่สามคนเท่านั้น นายท่านผู้ชายกับคุณนายทั้งสองท่าน ใช่มั้ยคะ”
“ก็ใช่..แต่เราก็ไม่ควรมีเรื่องกับลูกๆของท่าน รวมทั้งสะใภ้ คู่หมั้น หรือแม้แต่เพื่อสนิทของพวกคุณหนู อย่าทำให้ใครไม่พอใจนั่นแหละดีที่สุด” พี่ละอองสอนเพราะเป็นห่วงจริงๆ
“ก็จริงค่ะ” เหมือนแพรหันมองประตูห้องซักล้างแล้วส่ายหน้าระอาใจ นิสัยร้ายกาจอย่าง
