พูดจบหล่อนก็ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าบ้าน หญิงสาวรีบตัดบทและกลับไปห้องนอนของหล่อนบนชั้นสองเพราะเกิดความรู้สึกหวิว ๆ ขึ้นในใจ ก็บูรพาเล่นจ้องหน้า จ้องตาหล่อนอย่างนั้นแล้วจะไม่หวั่นไหวยังไงได้ เพราะลึก ๆ หล่อนเองก็แอบปลื้มพี่เขยและยิ่งมาอยู่กันสองต่อสองในบ้านท่ามกลางไร่กว้างใหญ่แบบนี้มันยิ่งทำให้หล่อนนึกหวั่นใจตัวเอง กลัวว่าจะแสดงอะไรออกไปทำให้พี่เขยจับไต๋ได้ ถ้าเกิดบูรพารู้ว่าจริง ๆ แล้วหล่อนคิดยังไงกับเขาคงไม่ดีแน่ๆ แต่เมื่อหล่อนเปิดประตูห้องและกำลังจะก้าวเข้าไปก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกด้านหลัง
“เพลง...” บูรพานั่นเอง เขาเดินตามหล่อนมาและดึงมือเพลงพิณไว้ขณะที่หล่อนกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องทำให้หญิงสาวชะงัก หล่อนรู้สึกว่าเขาจับมือหล่อนแน่นมากและสีหน้าเหมือนมีบางอย่างกระทั่งเขาตัดสินใจเอ่ยว่า
“พี่มีอะไรจะบอก เป็นความจริงที่พี่เองก็ไม่ได้อยากจะรับรู้ ตอนนี้พี่กับพลอยน่ะ เราไมได้อยู่ด้วยกัน
