“อย่าค่ะ พี่รามอย่าเกเรสิคะ ปล่อยพราวก่อน...”
“ไม่ปล่อย ขอจูบให้หายคิดถึงหน่อย...”
“อื้อ...”
เสียงคัดค้านถูกกลืนหายเข้าไปในปากของรามิลจนหมดสิ้น ชายหนุ่มบดเคล้ากลีบปากสาวด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของตัวเองอย่างหนักหน่วง ดุดัน เรียกร้องให้ตอบสนอง จนสาวน้อยสะท้านสะเทือน ร้อนรุ่มไปทั่วทั้งกายสาว ความโหยหาสิ่งใดบางอย่างทำให้สาวน้อยเต็มใจที่จะเปิดรับสัมผัสใหม่ ๆ จากพ่อคนตัวโตอย่างเต็มอกเต็มใจ
“ปะ ปล่อย...เถอะค่ะ...”
“อืม... ยังไม่หายคิดถึงเลย...”
ชายหนุ่มงึมงำตอบ ก่อนจะค่อย ๆ แทรกลิ้นแกร่งที่ลีลาระดับปรมาจารย์เข้าไปควานหาความละมุนจากอุ้งปากหวาน สาวน้อยครางฮือด้วยความรัญจวน ความหิวกระหายวิ่งฉิวอยู่กระแสเลือด
และเมื่ออิ่มเอมกับความหวานแล้วนั่นแหละรามิลจึงถอนริมฝีปาก “พราวจ๋า... ถ้าวันไหนพี่อดใจไม่ไหวแล้วทำให้พราวเป็นของพี่ พราวก็อย่าโกรธพี่นะครับ... พี่ต้องการพราวจริง ๆ”
แก้มนวลแดงก่ำ พูดไม่อ
