“พี่รามก็ใจเย็น ๆ สิคะ พราวขอเวลาอีกหน่อยนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวาน เงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตตาเชื่อม
“ก็ให้อยู่นี่ไงจ๊ะ แต่ห้ามเกินหนึ่งเดือน เพราะถ้าเกินพี่คงอกแตกตายก่อนได้เมียแน่”
สองหนุ่มสาวเดินประคองกอดกันลงไปยังห้องโถงด้านล่างที่มีร่างของแพรวดาว พร้อมกระเป๋าเดินทางรออยู่
แพรวดาวมองภาพของหญิงชายที่เดินหัวเราะต่อกระซิกกันเข้ามาด้วยสายตาริษยาอย่างปิดไม่มิด ผู้หญิงคนที่อยู่ในอ้อมแขนของรามิลมันควรจะเป็นหล่อน ไม่ใช่นังพราวฟ้า...
หญิงสาวเคียดแค้นอยู่ในอก ยังไงหล่อนก็จะไม่มีวันยอมแพ้พราวฟ้าอย่างแน่นอน รามิลจะต้องกลับมาสยบอยู่แทบเท้าของหล่อนเหมือนในอดีต
หล่อนไม่มีทางเชื่อหรอกว่า รามิลจะตัดเยื่อไม่เหลือใยกับหล่อนจริง ๆ ยังไงมันก็ต้องมีใยบาง ๆ หลงเหลืออยู่บ้างแหละน่า
“พี่ราม ยายพราว...” เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาถึง และนั่งลงตรงกันข้ามกับหล่อน แพรวดาวก็รีบปั้นหน้าเศร้า เอ่ยเสียงน่าสงสาร
“มาทำไม...”
