“พี่แพรวมีอะไรให้พราวช่วยเหรอคะ บอกมาเถอะ ถ้าพราวช่วยได้ก็จะช่วย...” พราวฟ้าพูดอย่างมีน้ำใจ แม้ในหัวจะยังไม่ลืมพฤติกรรมน่ารังเกียจของแพรวดาวเลยก็ตาม
“พี่ขอมาพักอยู่ที่นี่สักพักได้ไหม...”
“ไม่ได้!...” รามิลสวนกลับทันที ขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ถ้ามาเพราะเรื่องนี้ กลับไปได้แล้วแพรว คิดว่าผมดูไม่ออกหรือไงว่าคุณมีจุดประสงค์อะไร...” ชายหนุ่มพูดเสียงกระด้าง ก่อนจะหันไปหาป้าลำดวน
“ส่งแขกให้ด้วยป้าลำดวน ไปพราว เรากลับขึ้นห้องกันดีกว่า” พราวฟ้าหน้ามองหน้าพี่สาวด้วยความสงสาร คิดว่ารามิลใจร้ายเกินไป
“พี่รามค่ะ พราวสงสาร...” ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกแทรกขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงกระด้าง
“ความสงสารของพราวถูกตอบแทนด้วยความร้ายกาจมากี่ครั้งแล้วล่ะ พรุ่งนี้พี่จะให้คนไปรับป้าอ่อนมาอยู่เป็นเพื่อนพราวที่นี่ เลิกขายไปเถอะก๋วยเตี๋ยวน่ะ เมียคนเดียวพี่เลี้ยงได้...”
พราวฟ้ามองหน้ารามิลอย่างสงสัย “พี่รามรู้ได้ยังไง
